Wonderen

Door de wol geverfd zaten ze tegenover me. Hun dochtertje was drie maanden oud maar van die tijd was ze slechts twee dagen thuis geweest. Er bleek sprake van een zeer zeldzame genetische aandoening. Veel problemen waren daarbij bekend, nog veel meer onbekend.

Eerder die week was ze eindelijk van de invasieve beademing af en leek het even goed te gaan. Haar moeder had zelfs een uur met haar op schoot gezeten. Helaas was ze binnen een dag weer respiratoir insufficiënt geworden en werd ze sindsdien weer invasief beademd.

In wonderen geloof ik niet echt, maar wel in hoop

Tijdens de overdracht van de nachtdienst aan ons werd al duidelijk dat er iets rommelde en toen ik bij haar ging kijken zag ik dat de ouders precies wisten wat ik zag. Een doodziek meisje. We handelden snel, probeerden bij te sturen waar mogelijk maar soms zie je het al. En weet je het: dat voorzichtig bijsturen het enige is wat je kunt doen, maar eigenlijk ook dat het niet voldoende gaat zijn. Toen we met de ouders gingen zitten hoefde ik niet veel te zeggen. Ze zagen hoe ziek ze was. En wisten hoe kwetsbaar ze al was. Ik vroeg of ze gedoopt was, en of ze behoefte hadden aan ondersteuning van hun eigen geestelijke. En ik vertelde ze dat ik, ondanks mijn slechte nieuws en ernstige zorgen, niets zeker kon zeggen omdat we soms wonderen zien. Dat beaamden ze, want hun dochter was al een wonder geweest. In de middag knapte ze inderdaad een heel klein beetje op, en zag de familie, die in groten getale was gekomen, vooral hun mooie meisje. De volgende dag overleed ze. Of ik in wonderen geloof? Niet echt helaas, maar wel in hoop. En die hoop hadden ze al maanden gehad. Wie ben ik dan om dat allemaal weg te nemen?