Gevoelens in de frontlinie

Een lieve, gewaardeerde collega van mij is uitgevallen. Ze is slim, leuk en een ongelooflijk goede dokter. Huh, toch niet zij?!, dacht ik nog, omdat ze zo sterk en hardwerkend is. Maar ook de beste forensisch artsen zijn niet immuun voor iets waar nog veel te weinig aandacht voor is: posttraumatische stress.

Werken in de frontlinie is zwaar. Politieagenten, brandweerlieden en hulpverleners krijgen dagelijks met de meest ingrijpende incidenten te maken. Voor forensisch artsen is dat niet anders: zij worden dagelijks geconfronteerd met beelden die niemand ooit in zijn leven zou moeten zien.

Ik begin me af te vragen of dit werk gezond kan zijn. Is een ziel gemaakt om, dag in dag uit, in aanraking te komen met mensen van vlees en bloed, die om het leven gekomen zijn door moord of zelfmoord? Ben ík gemaakt om de komende dertig jaar dagelijks ongelukken op mijn netvlies gebrand te krijgen?

Ik begin me af te vragen of dit werk gezond kan zijn

Vrienden vragen me weleens of er eigenlijk wel opvang is voor de forensisch arts na een heftige gebeurtenis. Worden wij af en toe eens gecheckt of we oké zijn? Is er psychologische nazorg na een schouw die impact heeft? Het verbaast ze als ik antwoord dat niet elke werkgever hiervoor iets heeft geregeld.

Gepaard aan de hoge werkdruk en de uitdagende werkveldomstandigheden kan de mentale gezondheid onder druk komen te staan. En als iedereen om je heen gewoon maar doorgaat, ga je misschien ook maar gewoon door. En zo negeren we alarmsignalen die we zouden moeten zien. Niet alleen bij onszelf, maar ook bij elkaar. Daarom moeten we eens vaker stilstaan bij onze gevoelens en deze leren toe te laten. Want door ze toe te laten, kunnen ze ons ook weer verlaten.