De puzzel die suïcide heet
2 reactiesIn mijn weekenddienst word ik door de meldkamer opgeroepen om te komen schouwen bij een jongen. Hij is thuis door zijn vader aangetroffen met een touw om zijn nek. Zijn leeftijd: 25 jaar. Ik slik even.
Eenmaal bij de woning, zoek ik samen met de politie naar aanwijzingen voor het overlijden. De studio oogt schoon en netjes. Aan de muur hangt zijn racefiets en op het nachtkastje staan enkele fotolijstjes gevuld met afbeeldingen van hem en zijn vriendin. Ze lijken gelukkig. Reizen was duidelijk zijn hobby. Uiteindelijk vind ik een afscheidsbriefje met zijn handschrift erop. De tekst is kort, maar betekenisvol: ‘Het spijt me. Ik hou van jullie.’
Deze jongen leek het goed voor elkaar te hebben: een grote vriendengroep, een florerende carrière en een leuke vriendin. Er leek niets aan de hand. Hij was niet bekend met psychische problemen. Maar in zijn hoofd spookte het en blijkbaar zag hij geen andere uitweg meer dan de dood.
Wat ging er door hem heen toen hij het touw in zijn handen had?
Ik probeer me voor te stellen wat deze jongen heeft meegemaakt in de laatste uren van zijn leven. Wat ging er door hem heen toen hij het touw in zijn handen had? Hoe heeft hij zich gevoeld? Aan wie heeft hij nog gedacht?
Suïcides zijn altijd een ongrijpbaar iets. Bij sommige mensen zijn er voortekenen van het naderende onheil, bij andere lijkt het een donderslag bij heldere hemel. De recherche en ik spreken na het onderzoek met de familie en we proberen hun vragen te beantwoorden. Maar elk antwoord roept onmiddellijk talloze nieuwe vragen op. Het verdriet en onbegrip bij de nabestaanden is groot. Ik hoop dat ik een puzzelstukje voor hen kan leggen: waar de ouders erg bang waren dat de zelfmoord ingegeven was door drugsgebruik, kon ik die twijfel voor ze wegnemen: het toxicologisch onderzoek was negatief. Het is misschien klein, maar hopelijk precies het juiste stukje om verder te kunnen.
A.F. Algra
Commentator zorg en sociale zekerheid, oud bedrijfsarts, Rotterdam
‘Het spijt me. Ik hou van jullie.’ Mooie, fijne en goede blog over onbegrijpelijk fenomeen. Dank daarvoor.
Het lijkt goed te gaan, maar dus niet. Boys get sad too.
https://www.medischcontact.nl/opinie/blogs-columns/blog/boys-get-sad-too
Ignace Schretlen, Rosmalen
Geachte Collega,
Ik las uw aangrijpende column met als titel ‘De puzzel die suïcide heet’ over een 25-jarige jongen die door zijn vader met een touw om zijn nek wordt aangetroffen. Ogenschijnlijk leek deze jongen het - zoals u het formuleert - goe...d voor elkaar te hebben. U hoopt dat u een puzzelstukje voor hen kan leggen.
De laatste woorden van deze jongen waren: ‘Het spijt me. Ik hou van jullie’. Toeval of niet maar deze laatste woorden vertonen een grote overeenkomst met die van de bekende Russische dichter Boris Ryzji, die op 26-jarige leeftijd een einde aan zijn leven maakte (volgens mij op dezelfde wijze in het huis van zijn ouders maar daarvan ben ik niet volledig zeker).
Alle goeds en hartelijke groet,
Ignace Schretlen