Van afscheidsdienst tot WK Voetbal
1 reactieIn diverse ‘momentopnames’ beschrijft Maxine van der Meer haar indrukken als anios in Paramaribo.
LOGBOEK PARAMARIBO
november 2022
De dag begon zoals gebruikelijk met het verzamelen van de papieren dossiers voor de visite. Er is een consult infectieziekten bij de neurologie. Een Cubaanse man van 40 ligt met zijn geblondeerde haar en gebruinde huid buiten bewustzijn in bed. De deuren van de kamer staan zoals altijd wijd open zodat de wind als airco kan fungeren. De patiënt was van zijn scooter gevallen en de SEH-arts werd verrast door de CT-beelden. Hij heeft indrukwekkende toxoplasmose in zijn brein en bleek hiv-positief. De prognose is nog niet te voorspellen. Er staan meer aidspatiënten op de lijst: een cryptokokkenmeningitis op de BRMO-afdeling en een gedissemineerde histoplasmose op de Interne Mannen. We gaan ernaartoe. In de gang passeren we de tv waar Brazilië en Kroatië penalty’s schieten. Het is een gejoel en gegil op de gang. Patiënten zie en hoor je vanuit hun bed meeleven. Iedereen zit in de wedstrijd van buurland Brazilië. Dit is het slechtste moment om acuut ziek te worden in het AZP...
Terug op de afdeling, druk pennend in de papieren dossiers, wordt het werk onderbroken door de geluiden van een ceremonie op het ziekenhuisterrein. Er blijkt een afscheidsdienst voor een schoonmaakster van 33 die is overleden. Mensen dragen kleurrijke kleding met kleurrijke doeken en zingen in het Sranantongo vrolijke melodieën. Voor de stoet uit wordt een witte koets door een paard voortgetrokken. De familieleden besturen het paard en in de koets ligt de witte kist met bloemstukken. Op alle balkons staan zusters en broeders te kijken, terwijl hun gezang in alle gangen van het ziekenhuis weerklinkt.
Ik ben nog in het ziekenhuis als Nederland-Argentinië begint. ‘U heeft ons net gecondoleerd met Brazilië dokter, maar over negentig minuten gaan wij u condoleren!’ Ik kijk de wedstrijd met twee broeders die voor Argentinië zijn. Gelukkig vind ik steun bij enkele patiënten die Nederland supporten. We zitten in de afdelingsgang met een man of tien voor de tv. Ik kan mooi zien hoe (niet) ziek deze patiënten eigenlijk zijn. De broeders genieten van het verlies van Nederland. Toch zeggen ze maar wat graag mee te gaan naar Nederland. ‘Ik kan mee als tuinman of bewaker, geen probleem!’
Eerder in deze serie
M. Brakman
anesthesioloog
Beste Maxine,
Ik heb als co-assistent in 2003 in het AZP mijn chirurgie co-schap gedaan. Drie maanden co-schap en 1 maand vakantie vieren. Wat mij vooral bij bleef is de uitzichtloosheid van bepaalde ziektes, vaak simpele ziektes die in Nederland ...vaak prima te behandelen zijn. Zoals DMII, de afdeling lag vol met necrotische voeten, benen etc.
Ik heb daar veel geleerd niet alleen op medisch gebied. Ik herinner mij vooral de vriendelijkheid en openheid die mij als bakra ten dele viel. Ondanks de ellende in het ziekenhuis heb ik heel veel fijne herinneringen aan mijn tijd daar en ik kan iedereen aanraden, om in welke fase van je carrière je ook zit, enige tijd naar Suriname te gaan.