Op weg naar Suriname: overenthousiast?

In diverse ‘momentopnames’ beschrijft Maxine van der Meer haar indrukken als anios in Paramaribo.

LOGBOEK PARAMARIBO

oktober 2022

Ik stap in het vliegtuig om te gaan werken als anios in Paramaribo. Er zijn meer zorgverleners aan boord van de KLM: coassistenten, verpleegkundigen en medisch specialisten. Naast mij, op stoel 25F, zit een docente verpleegkunde die een global health-project voor delinquenten gaat opzetten. Aan mijn andere kant, op 25D, zit een jongen die zijn oma in Suriname gaat begraven. Voor ons zit een neurochirurg. Alle aneurysmata (n=4) zijn opgespaard om de komende week door hem geopereerd te worden. Eenmaal geland staan we tweeënhalf uur in de rij voor de paspoortcontrole – om vast te wennen aan de Surinaamse administratielast. Dagelijks vliegt er een Boeing 777 naar Suriname op en neer. Een vliegtuig vol met familieleden en zorgverleners. Zullen we met deze zorgverleners een verschil maken of zijn we naïef en overenthousiast? De taxichauffeur zet mij met beide benen op Surinaamse grond: ‘De eerste hulp is hier meer een laatste hulp.’ En: ‘Als het aan ons lag, dan was elke dag een vrije dag!’