Salsa dansen op Hollandse klompen

Het mooie van werken in verschillende ziekenhuizen is de samenwerking met diverse mensen. De mentaliteit verschilt al tussen Amsterdam en Rotterdam, laat staan tussen Suriname, Curaçao en Nederland. En ook binnen één stad heeft elk ziekenhuis weer zijn eigen werkwijze. Terwijl de medisch specialist vaak in dezelfde omgeving werkt, past de arts-assistent zich bij elke stage aan de verschillende standaarden aan. In januari vloog ik van Curaçao naar Rotterdam, van ‘poko poko’ naar ‘niet lullen maar poetsen’.

Op de verpleegafdeling van Curaçao leer je om éérst vrolijk contact te maken voordat je aan het werk gaat. Er is altijd humor op de werkvloer en die transtubulaire kaliumexcretie hoeft heus niet per se vandaag berekend te worden. Elk halfjaar starten er nieuwe Nederlandse arts-assistenten in het Curaçaose ziekenhuis. De vuurdoop op de verpleegafdeling is als een ritueel. De assistent spreekt (nog) geen Papiamento, vergeet de dag te starten met ‘bon dia’ en begint direct met het uitdelen van orders. In het familiegesprek brengt hij het slechte nieuws met Hollandse directheid, wordt de invloed van God genegeerd en wordt de thuissituatie verkeerd ingeschat. De Curaçaose verpleegkundige ziet keer op keer een nieuwe jonge dokter met een Nederlandse (werk)mentaliteit. Mettertijd verbetert de samenwerking: de assistent leert salsa dansen op zijn Hollandse (medische) klompen. Soms danst hij uit de maat en soms wordt er op elkaars tenen gestapt. Maar na een halfjaar is de klompendans niet meer te herkennen en klinkt de ochtendvisite als bachata in de oren. En hé, dan wil de verpleegkundige echt wel even dat urinekalium voor je afnemen, als je dat dan toch per se wilt weten.

Nu verruil ik de bescheiden en respectvolle Curaçaose humor voor de directe en spottende Rotterdamse. Een groot contrast. Na terugkomst in Nederland loop ik de verpleegafdeling in Rotterdam-Zuid op. Klinkt daar de gabberhouse van de jaren negentig nog door? Ik word verwelkomd met een duidelijke eerste opdracht: ‘Dok, hebbie het ontslag van kamer 9 al geregeld?’ Ik reageer op z’n Antilliaans: ‘Ook goedemorgen, lekker weekend gehad?’ Ik word verbaasd maar blij aangekeken. En daar verbaas ik me dan weer over. Maar als vervolgens een patiënt mij vraagt ‘Kennie effe m’n wijfie bellen?’ dan ben ik om. Deze dans past me wel. Het Nederlandse ritme voelt goed.