Meer over buitenland

Net 22 jaar oud en nog geen week na het afleggen van de eed van Hippocrates ging ik wat van de wereld ontdekken. Met een groepsreis vertrok ik in september 2012 naar Peru, Bolivia en Chili.

Het allitereert helaas minder lekker dan het verzoek naar medische verhalen in het buitenland, maar avontuurlijk was het des te meer: een aneurysma op de Canarische Eilanden.

In 2011/2012 maakten mijn man en ik na het afronden van mijn geneeskundestudie een wereldreis. Na een regenachtige tocht door de Maleisische jungle kreeg mijn man een hardnekkige schimmelinfectie aan zijn voet.

In februari 2020, begin coronatijd, heb ik een scooterongeluk gehad tijdens een vakantie in Vietnam. Het was meteen duidelijk dat mijn linkersleutelbeen was gebroken. Ongeluk zit in een heel klein hoekje; mijn vriend die achterop zat, had een enkel schrammetje.

Augustus 2018, we gingen met de auto naar Italië. Onderweg in Zuid-Duitsland stopten we voor een kop koffie. De thee van onze dochter viel over haar heen, dus even koelen en vlug een nieuwe thee voor onderweg. We stapten in de auto toen onze zoon enorm begon te schreeuwen en de auto uitsprong.

De koorts kwam op tijdens het vrijdagspreekuur, al gauw vergezeld van koude rillingen. Dat moest malaria zijn, ondanks de profylaxe; het Ghanese missieziekenhuis stond immers in hyperendemisch gebied. Dus met medicatie in bed en uitzieken.

Het was de laatste dag. Na de Stelvio en andere passen te hebben bedwongen, zouden we nog een laatste ritje langs het Comomeer maken om de vakantie in stijl af te sluiten. Dat daar ook een Italiaans raspaardje op víér wielen aan te pas zou komen, werd duidelijk toen er uit tegenovergestelde richting plots een slippende Lamborghini opdook. ‘Niet stoppen en er overheen’ was alles wat ik kon bedenken.

Ik was gedurende een aantal maanden in een afgelegen gebied in Afghanistan gestationeerd als chirurg. Al enkele weken had ik in de avond/nacht bemerkt dat ik wat flitsen kreeg in mijn linkeroog.

Ik zit op de grond in een lange gang in een van de beste Chinese ziekenhuizen, rug tegen de muur. Mijn drie kinderen slapen in een vreemde stad 300 kilometer verderop, want ik kan niet voor hen zorgen. Mijn lieve lief slaapt, ik zorg voor hem.

Een maand geleden, in mijn derde vakantieweek, kreeg ik zomaar uit het niets een, naar later bleek, galblaasaanval. Na een wilde tocht in een ambulance belandde ik in het ziekenhuis Murni Teguk memorial hospital op Bali.

Mijn verhaal speelt zich af in 1995. Mijn man Robert en ik maakten met een groep van Djoser een rondreis door India en Nepal. Ik droeg zachte lenzen en was zorgvuldig met het reinigen hiervan in verband met de slechte hygiënische omstandigheden. Desondanks had ik in India al een paar dagen last van een conjunctivitis die weer overging.

Tijdens een van onze vakanties in Italië verbleven wij in een huis in de buurt van Radda in Chianti in Toscane. Stralend weer, een heerlijk huis met zwembad, lekkere ligstoelen, ieder met een gekleurde parasol in betonnen voet ernaast. Echt ‘Il dolce far niente’.

Onze dochter van 11 jaar wilde weleens wat anders dan die eeuwige klimvakanties in de Alpen. Dit jaar mocht zij kiezen. Het werd een paardrijvakantie in Mongolië, het moederland aller paardrijvakanties.

Als vreemde eend in de bijt ga ik al een jaar of vijf racefietsen met een West-Vlaamse racefietsgroep. Altijd met Pinksteren en altijd in de bergen. Het was twee jaar niet doorgegaan door covid. Bovendien had ik als longarts de nodige covidsneeuw gezien.

Onze zoon van 23 was afgelopen winter met zijn vriendin, bachelorgeneeskundestudente, op reis door Colombia, backpackend van hostel naar hostel en dagwandelingen en meerdaagse tochten hikend. Aan het eind van een werkdag word ik door hem gebeld: ‘Mam, mijn schouder is weer uit de kom, wat moet ik doen?’

1993, het platteland van El Salvador. Net drie weken daar, voor een coschap tropengeneeskunde. Op vrijdagochtend word ik wakker met een nare pijn in mijn buik. Lopen is ongemakkelijk en naar het toilet gaan levert geen verlichting.

Een aantal jaar geleden gingen mijn vrouw en ik met onze jonge dochter naar Kaapstad voor vakantie. Behalve een heerlijke vakantie was er op dat moment ook een vriendin die stage liep in het Groote Schuur Hospital die we wilde bezoeken. Dat het autostoeltje op Schiphol was achtergebleven kon de pret ook niet drukken.

Het lukte Samira Teeri om in Amerika toegelaten te worden tot de opleiding tot internist. Op haar socialmediakanalen legt ze uit hoe ze dat heeft aangepakt.

Jericoacoara, een klein afgelegen dorpje in Brazilië, is een walhalla voor windsurfers. Omdat er weinig medische zorg is in het dorpje zelf en het dichtstbijzijnde ziekenhuis op een paar uur rijden is met een buggy door het zand, nam ik zelf wat medisch gereedschap mee. Je weet maar nooit…

Een aantal jaar geleden maakten mijn man en ik, beiden internist, met onze 2-jarige dochter een rondreis door China. Ik was net zwanger, en tijdens een bezoek aan een tempel in Chengdu kreeg ik vaginaal bloedverlies.

Het was bijna te mooi om waar te zijn: zes vrienden in twee landrovers door Namibië om via Swakopmund dwars door de Skeleton Coast naar Otjinhungwa te rijden om de daar nog geïsoleerde volksstammen te bezoeken: een route vol prachtige uitzichten en wilde natuur.

Carlijn Hoedemaker (44) is huisarts in Phnom Penh, de hoofdstad van Cambodja.

Anne Leegaard-Verhoeven (53 jaar) is huisarts in het Noorse Nittedal.

Sándor Öry (35) werkt sinds een jaar als huisarts in Renwick (Marlborough) in Nieuw-Zeeland.

Als kind werd ik altijd betoverd door ‘het buitenland’. Geuren uit de Oriënt en de romantiek van Zuid-Europa waar het leven een kleurrijke opera leek. Het buitenland als synoniem voor niet-Nederlands, geen spruitjeslucht, Kniertje of ‘de vis wordt duur betaald’. Je kunt je er laven aan het ‘anders’ zijn, waardoor thuiskomen weer een feest van herkenning werd.