De behandeling staat gepland om negen uur in de ochtend en we komen braaf op tijd tien minuten te vroeg aan. Het is een drukke boel in het ziekenhuis, maar bij deze afdeling is alles leeg; geen verplegend personeel, geen administratie, niemand.
Als je aan geneeskundestudenten vraagt wat zij na hun studie willen gaan doen, zijn de antwoorden erg verschillend. De één wil altijd al plastisch chirurg worden, de ander neigt naar huisartsgeneeskunde en weer een ander heeft nog géén idee. Gek genoeg zijn er praktisch nooit studenten die verzekeringsarts willen worden... maar dat is een onderwerp voor later.
Suriname is in crisis en dat merken ook de artsen en patiënten van het ziekenhuis in het district Nickerie, in het westen van het land. Een verslag, of beter: een noodkreet van twee arts-assistenten ter plaatse.
Een 42-jarige man komt naar de Spoedeisende Hulp met toenemende pijn op zijn rug bij meerdere abcessen die ondanks behandeling met flucloxacilline toenemen. Meneer heeft geen koorts en bij lichamelijk onderzoek zien we vier rode zwellingen op zijn onderrug en rechterflank.
Als vakantievierend huisarts aan het Gardameer word ik ’s ochtends vroeg benaderd om een Nederlandse vrouw te beoordelen. 58 jaar, pijn op de borst, trekkend naar de kaken. Ze is misselijk ook: de ‘mannelijke vorm’ van het vrouwenhartinfarct? Via de leiding van de camping wordt met spoed een ambulance besteld.
In het voorjaar van 1996 reisde ik samen met een vriendin voor een keuzecoschap naar Vellore in India. Drie weken in een van de beste ziekenhuizen van het land, onze eerste ervaring in een ontwikkelingsland.
Wat begon met een verliefdheid van twee geneeskundestudenten in een Rotterdams studentenhuis van gemeenschappelijke vrienden resulteerde in een bruiloft 7,5 jaar later in 2015. Na vlot de verplichte teksten conform wetboek burgerlijk huwelijk te hebben afgeraffeld spendeerden wij onze wittebroodsweken in Madagaskar.
November 2022, de Tankelektrick-expeditie, acht dagen mountainbiken met drie oud-profwielrenners en investeerders in Upper Mustang (Nepal). Een voorrecht. Hoger doel: lokale zonne-energie.
We hadden er zin in! Voor het eerst met de vouwwagen op vakantie, naar Zuid-Frankijk. Het was even bikkelen, met z’n tweeën in die bloedhitte dat ding opzetten, maar het was een prachtig plekje! Op dag 2 kreeg ik buikpijn, misschien kwam het van het eten. Of de hitte. En als ik er niet aanzat, kon ik het weer vergeten.
Net 22 jaar oud en nog geen week na het afleggen van de eed van Hippocrates ging ik wat van de wereld ontdekken. Met een groepsreis vertrok ik in september 2012 naar Peru, Bolivia en Chili.
Het allitereert helaas minder lekker dan het verzoek naar medische verhalen in het buitenland, maar avontuurlijk was het des te meer: een aneurysma op de Canarische Eilanden.
In 2011/2012 maakten mijn man en ik na het afronden van mijn geneeskundestudie een wereldreis. Na een regenachtige tocht door de Maleisische jungle kreeg mijn man een hardnekkige schimmelinfectie aan zijn voet.
In februari 2020, begin coronatijd, heb ik een scooterongeluk gehad tijdens een vakantie in Vietnam. Het was meteen duidelijk dat mijn linkersleutelbeen was gebroken. Ongeluk zit in een heel klein hoekje; mijn vriend die achterop zat, had een enkel schrammetje.
Augustus 2018, we gingen met de auto naar Italië. Onderweg in Zuid-Duitsland stopten we voor een kop koffie. De thee van onze dochter viel over haar heen, dus even koelen en vlug een nieuwe thee voor onderweg. We stapten in de auto toen onze zoon enorm begon te schreeuwen en de auto uitsprong.
De koorts kwam op tijdens het vrijdagspreekuur, al gauw vergezeld van koude rillingen. Dat moest malaria zijn, ondanks de profylaxe; het Ghanese missieziekenhuis stond immers in hyperendemisch gebied. Dus met medicatie in bed en uitzieken.
Het was de laatste dag. Na de Stelvio en andere passen te hebben bedwongen, zouden we nog een laatste ritje langs het Comomeer maken om de vakantie in stijl af te sluiten. Dat daar ook een Italiaans raspaardje op víér wielen aan te pas zou komen, werd duidelijk toen er uit tegenovergestelde richting plots een slippende Lamborghini opdook. ‘Niet stoppen en er overheen’ was alles wat ik kon bedenken.
Ik was gedurende een aantal maanden in een afgelegen gebied in Afghanistan gestationeerd als chirurg. Al enkele weken had ik in de avond/nacht bemerkt dat ik wat flitsen kreeg in mijn linkeroog.
Ik zit op de grond in een lange gang in een van de beste Chinese ziekenhuizen, rug tegen de muur. Mijn drie kinderen slapen in een vreemde stad 300 kilometer verderop, want ik kan niet voor hen zorgen. Mijn lieve lief slaapt, ik zorg voor hem.
Een maand geleden, in mijn derde vakantieweek, kreeg ik zomaar uit het niets een, naar later bleek, galblaasaanval. Na een wilde tocht in een ambulance belandde ik in het ziekenhuis Murni Teguk memorial hospital op Bali.
Mijn verhaal speelt zich af in 1995. Mijn man Robert en ik maakten met een groep van Djoser een rondreis door India en Nepal. Ik droeg zachte lenzen en was zorgvuldig met het reinigen hiervan in verband met de slechte hygiënische omstandigheden. Desondanks had ik in India al een paar dagen last van een conjunctivitis die weer overging.
Tijdens een van onze vakanties in Italië verbleven wij in een huis in de buurt van Radda in Chianti in Toscane. Stralend weer, een heerlijk huis met zwembad, lekkere ligstoelen, ieder met een gekleurde parasol in betonnen voet ernaast. Echt ‘Il dolce far niente’.
Onze dochter van 11 jaar wilde weleens wat anders dan die eeuwige klimvakanties in de Alpen. Dit jaar mocht zij kiezen. Het werd een paardrijvakantie in Mongolië, het moederland aller paardrijvakanties.
Als vreemde eend in de bijt ga ik al een jaar of vijf racefietsen met een West-Vlaamse racefietsgroep. Altijd met Pinksteren en altijd in de bergen. Het was twee jaar niet doorgegaan door covid. Bovendien had ik als longarts de nodige covidsneeuw gezien.
Onze zoon van 23 was afgelopen winter met zijn vriendin, bachelorgeneeskundestudente, op reis door Colombia, backpackend van hostel naar hostel en dagwandelingen en meerdaagse tochten hikend. Aan het eind van een werkdag word ik door hem gebeld: ‘Mam, mijn schouder is weer uit de kom, wat moet ik doen?’
1993, het platteland van El Salvador. Net drie weken daar, voor een coschap tropengeneeskunde. Op vrijdagochtend word ik wakker met een nare pijn in mijn buik. Lopen is ongemakkelijk en naar het toilet gaan levert geen verlichting.
