Maar heeft u de patiënt gezíen?

Mijn patiënte is een collega en ik ga vandaag bij haar een geplande chirurgische ingreep verrichten. Ik loop even met haar mee om de hele papierwinkel af te handelen. Ondanks de al verkregen goedkeuring van de verzekering en voorinschrijving dient er wederom een hele waslijst aan gegevens ingevuld te worden. Soms vraag ik me af waarom we niet bepaalde standaardpatiëntgegevens eenvoudig over kunnen zetten naar de operatieformulieren. Administratie in vijfvoud en nog steeds handmatig invoeren, iets wat makkelijk kan leiden tot fouten. Maar helaas, zo gaat het hier, het systeem is nu eenmaal het systeem, een vinkje in de box. Als er 'tienvoudig exemplaren vereist' had gestaan was dat ook gebeurd. Blind administreren en noteren.

Een verpleegkundige zit achter de computer en gebaart mijn patiënte te gaan zitten zonder op te kijken. Vervolgens vuurt ze een batterij vragen op haar af, terwijl ze driftig de gegevens intikt. Naam, geboortedatum, adresgegevens, naam verzekeringsmaatschappij, verzekeringsnummer, behandelend arts, reden voor operatie, bloedgroep, enzovoort. Van een afstandje observeer ik het wonderlijke proces tussen deze twee. De verpleegkundige kijkt niet één keer op, zelfs niet bij de laatste toetsaanslag. Ze sluit kort af met: ‘Oké ik heb alles, u bent klaar hier, ga maar naar deur 3B.’ Mijn patiënte haalt nonchalant haar schouders op, staat op en loopt naar me toe. ‘Zullen we dan maar?’ glimlacht ze.

Enige tijd later op de ok komt dezelfde verpleegkundige naar binnen met een patiënte. Ik kijk even goed en zeg verbaasd ‘Eh, dat is niet mijn patiënte.’ Waarop de verpleegkundige op haar documenten kijkt, wat onrustig door de papieren bladert, en dan aan mij vraagt: ‘Weet u het zeker?’ ‘Ja, dat weet ik heel zeker, de patiënte is de dame en tevens collega die u net nog in het systeem hebt ingevoerd: mevrouw X., Indiase jonge mevrouw, vrij lang, goudkleurige bril. U heeft haar toch gezien?!’ Na deze beschrijving kijkt de verpleegkundige me met grote ogen aan alsof ik een konijn uit een hoed tover. ‘Nee, dat heb ik niet gezien’, schampert ze.

Ondertussen komt een andere verpleegkundige de ok binnen met mijn patiënte, en vraagt aan haar collega: ‘Wat doe jij hier? Jij moet aan de overkant wezen!’ Zonder te kijken snelt ze de kamer uit. Een geval apart. Nog nooit zo'n typisch voorbeeld meegemaakt van ‘uit het oog, uit het hart’.