Nu nog waarmaken

Ik heb hem nog niet verdiend. Toch prijkt er een grote bos kleurrijke bloemen op mijn tafel. Hij is prachtig. Maar hij is pas voor morgen. Morgen staat haar euthanasie gepland.

‘Typisch mijn moeder’, zegt dochter, ‘altijd de regie willen houden en alles tot in de puntjes geregeld. Ze wilde hem zelf zo graag nog aan je geven.’ Heel lief, en tegelijkertijd voelt het ongemakkelijk, een bedankje ontvangen voor iets wat nog moet gebeuren. Ik voel een soort druk: het moet wel lukken morgen. Ik kan niet meer terug. Niet dat ik dat van plan ben, maar toch. Ik mag niet falen.

Regelmatig brengen patiënten weleens iets mee naar het spreekuur. Een reep chocolade, een pakje koekjes, of iets anders lekkers voor bij de koffie. Soms is er een relatie tot iets wat gebeurd is. Ik herinner me de grote dozen vlaaien op de afdeling Neurologie als dank voor een zorgzaam begeleid stervensproces. ‘Koffietafelvlaai’, noemden ze dat. Vaak is er helemaal geen directe aanleiding. Zelfgemaakte kunstwerkjes, schilderijtjes, tekeningen worden mij aangeboden, maar ook onhandige dingen: té klein gebreide slofjes, roze kanten jurkjes voor mijn puberdochters, iets eetbaars dat over de datum is.

Na de zomer komen er patiënten die iets meegenomen hebben vanuit hun vakantieadres, vaak hun land van herkomst: een sieraad, een tasje, een beschilderde schaal. Zelfs een pennenbakje met mijn naam erin gegraveerd. Het ontroert me dat mensen op vakantie aan hun huisarts denken en dan ook nog iets persoonlijks meebrengen. Het is lief, en een waardering voor mijn werk. Tegelijkertijd geeft het druk. Want lukt het me om die waardering vast te houden? Zitten er verwachtingen aan vast? Kan en durf ik nog wel een verwijzing te weigeren als ze me net iets aardigs gegeven hebben? Durf ik de discussie nog aan te gaan? Een geschenk weigeren wil ik ook niet. Het voelt als belediging naar de gever, zeker als je naam erin gegraveerd staat. Bovendien zijn het geen disproportioneel grote geschenken die ik sowieso zou moeten weigeren. Ik wil ze gewoon dankbaar aannemen en hun tevredenheid koesteren.

Voor mij op de tafel staat die prachtige bos bloemen. Hij is gegeven uit dankbaarheid en vertrouwen. Vertrouwen in mij en vertrouwen dat het goed komt. Nu nog waarmaken.