Empathie van de Amersfoortse Kei

Ze heeft geen hulpvraag. Behalve dan dat ze even haar verhaal wil doen. Ik hoef alleen maar een luisterend oor te bieden. Of dat mag? Ik doe niets liever. Ze is bang. Bang dat het toch kanker zal blijken te zijn. De specialist had dat woord zelf laten vallen. De mogelijkheid … en ze had al zoveel op haar bordje.

De tranen vloeien rijkelijk. Ik zit stil tegenover haar. ‘Het is helemaal niet zeker. De kans lijkt me zelfs erg klein.’ Het maakt niet uit. Ze heeft het even heel hard nodig gesteund te worden. En ik snap haar. Ze heeft inderdaad heel veel op haar bordje. Haar leven is geen pretje. Ik pak haar hand vast. We zitten een paar minuten stil tegenover elkaar. Mijn gedachten dwalen af naar een e-consult van die ochtend. Deze patiënte deed verslag van haar bezoek aan het ziekenhuis en vergeleek het empathisch vermogen van de specialist met dat van de Amersfoortse Kei. Ik ken de Amersfoortse Kei niet, maar het was duidelijk dat het niet best was. Ze hoefde niet meer terug naar die specialist. Zo belangrijk is het dus voor patiënten, dat je naar ze luistert, begrip toont en ruimte geeft voor emoties. Je kunt nog zoveel kennis hebben, cum laude geslaagd, gepromoveerd, professor zijn, zonder empathie heeft de patiënt weinig vertrouwen.

Ik laat haar hand los. Ze droogt haar tranen en pakt haar spullen weer. ‘Dank u wel Dokter!’ Het consult heeft nog geen tien minuten geduurd. Ik heb niets gedaan dan geluisterd en empathie getoond. Het voelt als een magere interventie. Haar houding is echter veranderd. Ze loopt rechter op, schouders omlaag en haar ferme pas verraadt meer levenslust. Ik zal niet zeggen kei-goed, maar mijn empathie heeft zeker iets goeds gedaan.