Gesprek opnemen? Vraag het eerst even

Tijdens een familiegesprek met een 94-jarige patiënte en drie familieleden valt mijn oog ineens op de telefoon van de dochter. Ik zie een geluidsrecorder aan staan.

Dit is niet de eerste keer dat een familiegesprek zonder aankondiging wordt opgenomen. De opname blijkt bedoeld voor de familieleden die er vandaag niet bij konden zijn. ‘Sorry, maar daar moet u toch echt even toestemming voor vragen’, zeg ik. Of ik iets te verbergen heb en dat ik toch niets ongepasts zou zeggen, krijg ik terug.

Het opnemen van gesprekken met de arts kan enorm bijdragend zijn. De andere familieleden krijgen de juiste informatie en informatie die niet onthouden wordt kan opnieuw beluisterd worden. Nogal zinvol als je nagaat dat slechts 20 procent van de inhoud van arts-patiëntgesprekken onthouden wordt. Het nadeel is dat je de interpretaties en vragen van de tweedehandsluisteraars mist. En al is het een uitzondering, er zijn mensen met andere intenties bij het opnemen van een gesprek. Al hoeft er voor privégebruik (wat is dat precies?) geen toestemming gevraagd te worden, het lijkt me wel zo respectvol om het maken van een geluidsopname aan de arts aan te kondigen.