En toen heb ik haar nooit weer gezien

Ook op een racefietstochtje door het Drentse platteland moet je blijven opletten. Mijn vriend en ik waren onderweg en bij de kruising van een wandelpad en ons fietspad stond ineens links een hond vastgemaakt aan het hek, verwoed te springen en te blaffen. Een eindje verderop stond een vrouw met haar telefoon in haar hand te bellen en rechts zat een man op de grond met een tweede vrouw.

Die man zag er niet fris uit. Wij allebei in de remmen. ‘Gaat het?’, vroegen wij. ‘Ja, nou,’ zei de vrouw die bij de man zat, ‘hij werd ineens niet goed, maar mijn nichtje belt al met 112’. Wij keken elkaar even aan, stapten van de fiets en zeiden dat we allebei huisarts waren. De opluchting bij mevrouw was voelbaar. Maar eigenlijk kun je op je fietsje, zonder dokterstas of iets, helemaal niet zoveel doen. Wat ons wel snel duidelijk was, was dat meneer een bijzonder lage bloeddruk had; zijn pols was bijna niet te voelen. Daarop besloten we hem plat neer te leggen met zijn benen in de lucht. Ondanks dat meneer en wijzelf bestookt werden door insecten, voelde hij zich vrij snel beter. Zijn polsslag werd krachtiger en hij kreeg weer wat meer kleur. Verrassend genoeg was de ambulance er vrij snel, ondanks dat we voor mijn gevoel in the middle of nowhere waren. Zij namen de zorg van meneer over en wij konden weer verder fietsen. Toch een beetje het gevoel gehad dat we nuttig bezig waren geweest op ons fietstochtje.

Een andere keer zaten wij, de racefiets geparkeerd, een ijsje te eten, toen er een vriendelijke oudere man op ons afkwam en hele verhalen begon te vertellen. Hij was de eigenaar van dit zaakje geweest, had het verkocht aan zijn zoon, en helemaal verbouwd. Eerder was het een winkel voor huishoudelijke apparatuur, maar dat had hij allemaal verkocht. Hij was buitengewoon breedsprakig, en niet alle verhalen leken even goed te kloppen. Wij vermoedden dat deze vriendelijke man dementerend was. Op een gegeven moment vertelde hij, en dat zouden we wel verdrietig voor hem vinden, dat zijn vrouw naar de gymnastiek was gegaan en daarna had hij haar nooit weer gezien. Waarop ik zachtjes tegen mijn vriend zei: dat is een goede smoes, dat ga ik ook doen, naar de gymnastiek en dan niet meer terugkomen. De man herhaalde een paar keer dat dat heel erg was geweest dat hij zijn vrouw na de gymnastiek nooit meer had gezien. Waarop ik aan hem vroeg: ‘maar heeft u haar dan ook niet meer gesproken?’ Mijn vriend, die zelf uit Drenthe komt, stootte me aan: de man bedoelde dat zijn vrouw bij de gymnastiek was overleden…

Gelukkig was de man zo vol van zijn verhalen, dat hij mijn goed bedoelde, maar volledig misplaatste opmerking niet had gehoord.