Er was nu echt geen andere optie meer

Hij kwam eigenlijk nooit op het spreekuur. Bijzonder fitte man, liep veel hard. Had net als ik het trailrunnen ontdekt. Als hij al kwam, hadden we het over loopjes die hij of ik in de nabije toekomst zouden gaan doen. Leuke vent, spontane babbel. Maar nu had hij pijn, heftige pijn. Niet te doen.

Hij zou de week erna naar de maag-darm-leverarts gaan, maar ging het niet redden tot die tijd. Ik vroeg of hij dan nog even op het spreekuur kon komen, aangezien ik hem al een tijd niet had gezien. En ook niet met deze, wat obstipatieachtige klachten. Zeer pijnlijk zat hij tegenover me, en bij het nakijken van zijn buik, bleek deze plankhard. Ik stuurde hem in naar het ziekenhuis, waar hij de dag erna geopereerd werd. Er werd een tumor in zijn dunne darm gevonden die een perforatie had veroorzaakt en dat had hem zo’n pijn gedaan. In de weken erna herstelde hij wel van de operatie, maar knapte niet op en kwam ook niet aan in gewicht. Daar was hij wel wat bezorgd over, want ook een gewoon wandelingetje lukte zo al niet. Hij startte met sondevoeding, maar dat viel zwaar. Een scan een paar weken later liet zien dat er al weer forse uitbreiding van de tumor in de buik was met uitzaaiingen in het buikvlies. Misschien was er nog immunotherapie mogelijk, maar of hij lang genoeg zou leven om daar positief effect van te krijgen, was niet duidelijk.

Volslagen verbijsterd. Het hele gezin. Nog geen 60, topfit, 5 weken geleden gehoord dat hij kanker had en nu zou hij op korte termijn gaan overlijden, het was niet te bevatten. Van de andere kant voelde hij zich zo snel achteruitgaan, dat er ook paniek ontstond. Hij was bang dit weekend al of anders de week erna te gaan overlijden. Mijn uitleg dat het over het algemeen niet zo snel zou gaan, geloofde hij wel, maar zijn gevoel zei toch iets anders. En hij ging ook hard achteruit. Had moeite met het vasthouden van zijn tandenborstel. Of de trap oplopen. Kon niet meer hele dag op zijn. Had veel pijn. Toen de pijn even onder controle was, waren er nog een paar mooie dagen, misschien wel een mooie week, in die tijd ook nog even op pad geweest, naar familie of het bos, maar daarna werd het weer minder. Zijn vrouw en kinderen waren steeds bij hem. Veel pijn, ongemak, niet lekker in zijn lijf voelen, bijwerkingen van medicatie en daardoor ook niet meer medicatie willen slikken. Het op bed liggen, zich beroerd voelen, was niet wat hij onder kwaliteit van leven verstond. Maar omdat hij zo fit was, was ik bang dat palliatieve sedatie wel even zou gaan duren. En dat leek hem vreselijk, dat zijn gezin dagen naar hem slapend/liggend zou kijken en wachten. Dat wilde hij echt niet, en de regie hebben, was voor hem belangrijk. En zo kwam zijn vraag voor euthanasie.

Het verbaasde me niet, want ik voelde zijn lijdensdruk al een tijdje, maar het was voor mij al weer een tijd geleden, ik blijf het een goed, mooi, bijzonder, maar verdrietig, intens, lastig proces vinden als dokter. Maar ik realiseerde me dat er nu echt geen andere optie was. Zijn opluchting toen de datum en tijd vaststonden, was zichtbaar, het verdriet van zijn vrouw en kinderen voelbaar, maar iedereen was er klaar voor. Nu ik nog.

Na een slechte nacht vol dromen over wat er allemaal kon misgaan, kwam ik met hartkloppingen binnen. Hij zat al op me te wachten met een opgewekt gezicht. Ik legde nogmaals uit hoe het zou gaan. Hij bedankte zijn vrouw en kinderen voor zijn leven met hen, en terwijl ik het slaapmiddel inspoot, vroeg hij: ‘Mag ik nou eindelijk gaan slapen?’

Er ging niks mis, hij sliep in, waardig, tussen zijn dierbaren, zoals hij wilde, tien weken na de diagnose. Terwijl, hij was topfit.