Alleen de man met de hamer nog

‘Dus wat? Beetje pauzes, EMDR en een beetje cognitieve gedragstherapie en dat is het? En dan gaat het weer?’ Weer kijkt de psycholoog mij vriendelijk aan. ‘Eh, ja’, was zijn antwoord, ‘dat is wel zo’n beetje wat wij doen hier.’

Ik vind het nog steeds moeilijk te bevatten. In de paar maanden revalideren die ik nu achter de rug heb, zijn er ongelofelijk veel dingen gebeurd. In eerste instantie merkte ik niks van de revalidatie. Sterker nog, ik vroeg me zelfs af of met verhuizing, associatie en andere druktes het wel zinvol was om ermee door te gaan. Tot mijn partner opmerkte dat ik in ieder geval nog niet omgevallen was met al deze drukte.

En dat klopte. Eigenlijk was dat het eerste wat ik merkte. Dat er niks gebeurde. Nou was zoiets weleens vaker aan de hand geweest. Dan ging het verbluffend lang goed, maar kwam alsnog de man met de hamer en lag ik er weer weken uit. Maar nu kwam die man met die hamer niet.

In eerste instantie vond ik het een volstrekt belachelijk plan om vijf keer per dag vijftien minuten te gaan rusten. Zo kon ik toch niet werken? Maar goed, blijkbaar rustte ik te laat en te kort, en overbelastte ik me daardoor continu. Dus als ik op wilde bouwen, zou ik toch eerst reserves moeten hebben. Grappig, dat je zelf bedenkt dat je zo niet kan werken, maar als je op je werk vraagt of iemand drie keer op een dag voor je wil waarnemen (andere twee keren vallen buiten werktijden) omdat jij revalideert, dan is dat blijkbaar geen enkel probleem voor je collega’s.

En dan EMDR. Maar dat is toch voor angsten? Had ik die dan? Ja, de angst om niks meer te kunnen, steeds verder achteruit te gaan, thuis op de bank te eindigen als sneu typetje. Maar daar was ik nu net mijn uiterste best voor aan het doen om dat niet te laten gebeuren. Maar was dat geen angst dan? Of het gevoel dat ik de dag niet aankon, of de week? Was dat ook geen angst? Ik had het in ieder geval nooit zo gezien of benoemd. Ja onaangenaam, dat zeker. Soms ook wat druk op de borst gehad, zelfs met uitstraling naar de kaak (ik was al een paar keer blij geweest dat ik huisarts was, want dan kon ik tenminste gewoon beredeneren waarom ik geen hartaanval had, ik had dan net die dag nog 10 kilometer hardgelopen ofzo), ja spanning misschien wel wat. Maar angst?

Heel langzaam begonnen er wat kwartjes te vallen. En na een intensieve EMDR-sessie, merkte ik duidelijk verlichting in de weken erna.

Ik had nog steeds bijna alle pauzes nodig, was ook nog wel vermoeid, maar had geen prikkelingen/tintelingen meer. Niet meer alle dagen die heftige hoofdpijn.

Ik moest gaan opbouwen met belasting. Een keer weer een dienst doen na een hele werkdag (ben JIJ nou gek geworden?). ‘Tsja’, zei hij dan, ‘ik kan wel zeggen dat je het kan, maar je moet het echt zelf doen, dan geloof je het pas.’ En dat is ook zo. Ook heb ik steeds minder pauze nodig. Nog wel nodig, maar minder. Ik kan weer meer en meer. Alleen mijn gevoel van die man met die hamer die op de loer ligt, dat is nog niet weg. Deze man heeft me zes jaar lang lastiggevallen, dus misschien duurt dat nog even, maar ik hoop dat ook hij nog verdwijnt.