En opeens was er ….. hoop!

‘Heb je een progressief neurologische aandoening dan?’ De man tegenover me kijkt me met een open, vriendelijke blik aan. ‘Eh nee’, stamel ik, ‘dat heb ik niet’. ‘Hmmm’, zegt hij, ‘Dus hoe reëel is dan je angst dat je steeds minder kan doordat je een paar jaar geleden op je hoofd bent gevallen? Misschien weet jij daar medisch ook wel wat van.’

Ik val stil. Er schiet van alles door mijn hoofd. Hij heeft gelijk. Dat hadden we zelf ook al vaker bedacht, maar toch was het de afgelopen anderhalf jaar de realiteit dat ik ondanks alle pogingen tot rust en afbouw, steeds minder kon. Zelfs zo erg, dat ik op het punt stond om een beslissing te nemen om óf definitief minder te gaan werken, óf ander werk te gaan zoeken.

Want de afgelopen maanden lukte het me niet meer om hele dagen te werken, ook niet met alle pauzes die ik al tijdens de spreekuren had. Gas teruggenomen, minder tot geen afspraken in de avonden en weekenden, minder gewerkt, maar ik bleef hoofdpijn houden, prikkelingen/tintelingen, hevige moeheid die me ineens kon overvallen, waarbij ik alleen maar kon slapen. Normaal was ik na 15 minuten dan weer beter, maar nu niet meer. Bij verschillende hulpverleners geweest. De een vond het vreselijk voor me dat ik dit moest meemaken, de ander zei dat ik nog steeds te veel deed en misschien beter een paar maanden niet kon werken. Suggesties dat ik een burn-out had…..

Wanhopig werd ik ervan. Nee, het is geen burn-out; mijn werk is geweldig. Nee, ik doe niet te veel, ik doe namelijk niks meer.

Tot mijn vriend en hardloopmaatje me wees op een revalidatieprogramma in een nabijgelegen stad met een programma voor mensen die na een ongeval niet goed herstelden. En daar had ik een intake gehad.

Wat een verademing! Ik zat tegenover twee mannen die begrepen wat ik bedoelde. Sterker nog, die aangaven dat ze me daarmee zouden kunnen helpen. En na hun uitleg hoe ze dat wilden doen, dacht ik: kom maar op, ik ga ervoor!

En zo zat ik dus nu tegenover een psycholoog die me meteen confronteerde met het feit dat mijn angst en huidige realiteit dat ik steeds minder kon, niet klopte met wat er medisch aan de hand was. Dus wat? Suggereerde hij dat ik het me verbeeldde? Langzaam begon het me te dagen. Zou hij bedoelen dat ik misschien wel dacht dat ik het allemaal goed deed, maar dat dat eigenlijk niet zo was? Dat ik dus dingen deed, dacht en voelde die mijn klachten niet alleen in stand hielden, maar zelfs nog verergerden?

Dat zou betekenen dat de klachten omkeerbaar zouden zijn. Dat met goede therapie ik zou kunnen herstellen. Dat zou betekenen dat ik misschien niet hoefde te stoppen als huisarts. Misschien weer gewoon alle dagen kon werken. Misschien weer gewoon uit eten of naar een feestje.

Dus ik zat daar tegenover die psycholoog die ik voor de eerste keer zag, die me meteen confronteerde, maar wat ik voelde, was …… hoop.