Dokter Skeek vanuit Gaza: ‘Ik kan hun angst en pijn niet wegnemen’

‘In one single night I saw seven of my cancer patients dying. Painful death. Not from bombs but there are no painkillers. I could not take away their pain and fear.’

Vandaag heb ik met een chirurg uit Gaza, dokter Sobhie Skeek, gesproken. Het waren tien minuten vol met getuigenis van een collega-arts werkzaam in het enige ziekenhuis voor kankerpatiënten in Gaza. Het Turkish-Palestinian Friendship Hospital. Hij klonk rustig, maar wel met een duidelijke vastberadenheid om het leed van zijn patiënten aan collega’s in Nederland kenbaar te maken. Wat 25 dagen in het ziekenhuis met je doet. 25 dagen en nachten. Samen met de patiënten. Doodsbange patiënten. ‘Bang voor de bommen die vallen. Bang voor een pijnlijke dood door kanker terwijl er geen medicijnen zijn.’

Bij de vraag hoe zijn dag vandaag is geweest, zei hij: ‘Ik ben om 5 uur vanochtend wakker geworden door een bom aan de westkant van het ziekenhuis waar ook de admission rooms zijn. Er waren toen 26 patiënten daar. Ik ben bezig om de impact op de patiënten, het personeel en het gebouw te evalueren.’

Hij zegt dat er naast 8 duizend doden onder wie meer dan 3500 kinderen ook 2000 mensen nog onder het puin van de ingestorte gebouwen liggen. Daarnaast zouden er ruim 20 duizend mensen gewond zijn geraakt. ‘In de schaduw van deze onbeschrijfelijke getallen zijn er ook duizenden kankerpatiënten en psychiatrische patiënten die nu nagenoeg geen behandeling meer hebben.’ Geen water, geen elektriciteit, geen mogelijkheid tot radiotherapie of verwijzing elders. ‘Wij hebben te maken met dezelfde kankersoorten bij onze patiënten zoals bij jullie daar. Borstcarcinoom, coloncarcinoom. Geen mogelijkheid om zuurstof te maken voor de ernstig benauwde patiënten’, klonk het beeld van leed dat hij schetste. ‘Our patients are terribly dying. We even can’t give them analgesics and oxygen to comfort them. These are terrible deaths and we as doctors can do nothing’, zegt deze aan het Royal College of Surgeons in Edinburgh opgeleide Palestijnse chirurg.

‘I want the colleagues in the Netherlands to look at our sufferings as colleagues and our patients. To look from the perspective of humanity, dignity and reality’, zei hij op de vraag wat hij aan Nederlandse collega’s wil doorgeven. Hij zegt dat het voor hem voor zijn tweehonderd collega’s en duizenden patiënten om een angstig leven en pijnlijke dood gaat. ‘Please do what you can to stop this inhumanity. Cease-fire please.’

‘Beste collega, weet dat er heel veel collega’s in steun voor jullie noodkreet pal naast jullie staan. We kunnen jullie pijn, jullie angsten en jullie enorme inzet vanuit jullie beroepseer nooit helemaal voelen, maar we denken aan jullie. Want onmacht van een arts als het om leed van de patiënten gaat is universeel.’

‘Thank you very much for all my colleagues there. Your support gives a human face and dignitiy to our sufferings. Salam.’

‘Vrede zij met jullie.’