De mooiste baan ter wereld!
3 reacties
Ik lees weer over het toenemend aantal niet ingevulde anios-vacatures, dienstroosters die gaten vertonen, jonge dokters die hun heil buiten de zorg zoeken. Door de strenge AVG-regels is niet te achterhalen waar deze duur opgeleide krachten zijn gebleven.
Er wordt volop gegist naar de oorzaak van het tekort aan jonge dokters die in het ziekenhuis of überhaupt in de zorg willen werken. De oude generatie moppert op de jonge generatie: ‘vroeger…’
Maar blijkbaar slagen we er niet goed genoeg in om simpelweg over te dragen dat we de tofste baan van de wereld hebben. Hoe cool het is dat je mag werken aan de kern van ons mens-zijn: beter (over)leven! Vraag aan een willekeurige voorbijganger wat bovenaan prijkt op het lijstje vereisten voor een goed leven en je vindt daar vrijwel altijd gezondheid. En in de zorg mag je daaraan een wezenlijke bijdrage leveren.
Je werkt in teams met uiteenlopende samenstellingen vol intelligente, bevlogen, zorgzame, lieve mensen waarmee je samen ingewikkelde puzzels oplost. Je besteedt je kostbare tijd níet aan geld heen en weer schuiven, uiterlijke schijn, regeltjes controleren, plannen bedenken die nooit uitgevoerd worden, verder aanwakkeren van consumentisme, papieren exercities voor beleidsplannen, verkooppraatjes houden, luchtkastelen bouwen, maar je draagt bij aan de kern van het leven. Weet je nog, die coronatijd, toen alleen mensen met een essentieel beroep de straat nog op mochten? Je wil toch bij de frontlinie horen die het verschil maakt voor hun medemens?
En dat werk, dat gaat met veel plezier! Hoeveel mensen ken jij die dagelijks vóór 8:30 al een paar keer dubbel hebben gelegen van het lachen? Hoeveel mensen ken jij met zo’n divers dagprogramma (spreekuur draaien, diagnostiek toepassen en beleid maken, multidisciplinaire besprekingen bijwonen, operaties dan wel interventies doen, wetenschappelijk onderzoek doen en onderwijs geven aan jonge professionals) en daarbij zoveel verschillende mensen van alle leeftijden door alle lagen van de bevolking heen spreken? Hoeveel mensen ken jij die aan het begin van de dag niet weten wat deze allemaal gaat brengen? Hoeveel mensen werken in zulke hoog professionele expertteams, waardoor je elke dag weer nieuwe dingen leert?
Geen nadelen dan? Tuurlijk, ten aanzien van werktijden en werk-privébalans moeten we echt veranderingen doorvoeren, want het is onhoudbaar en waarom kan het niet flexibeler? En patiënten die met een grote mond binnenkomen alsof ze een winkel inlopen en klagen als ze niet krijgen wat ze willen, die moeten we als maatschappij bijbrengen dat het leven niet zo maakbaar is als zij zouden willen. En die eindeloze administratielast die uitgaat van wantrouwen, moet een halt worden toegeroepen. Het banenperspectief en de bijbehorende manpowerplanning moet beter. En diensten? Ikzelf blijf het fantastisch vinden om met een klein team van verpleging, meldkamer en een paar dokters het hele ziekenhuis te bestieren in de nacht en het ene moment niet te weten wat het volgende zal brengen. Erop te vertrouwen dat je het met elkaar wel cheft en zo niet, dat hulp één belletje bij je vandaan is. Toch spannend en leuk?
Nee, we moeten niet klagen over de volgende generatie die mogelijk geen interesse heeft in wat wij doen, we moeten ze beter laten zien hoe gaaf het is en goed luisteren naar waarom ze (bijna) afhaken. Want zeg nou zelf, wij hebben toch de mooiste baan van de wereld?
Meer van Susanne van der Velde
huisarts, Hoorn
Nico Terpstra
Lees dit huiveringwekkende stuk van dit weekeinde in de New York Times over de afkalvende interesse in het beroep dokter in de VS, veel van wat daar als oorzaken wordt aangemerkt, wordt inmiddels ook in Nederland uitgerold. https://...www.nytimes.com/2023/06/15/magazine/doctors-moral-crises.html
B. Bos
Specialist ouderengeneeskunde , Leiden
Tja, ik vond mijn beroep een prachtig vak. Dat vind ik inhoudelijk nog steeds. Echter de managementcultuur, met managers aan het roer die nul benul hebben van de inhoudelijke kant van het vak, en vooral bezig zijn met centjes en verder nergens mee….h...ebben enorm veel werkplezier vergald voor de zorgprofessionals. En in plaats van kosten beteugelen heeft de marktwerking in de zorg er enkel voor gezorgd dat er nog meer kosten gemaakt worden. De patiënt tot zorgconsument maken: slechtste stap ooit. Wil je de zorg overeind houden: stop de vercommercialisering van de zorg. En waardeer als regering en maatschappij wederom dienstbaarheid aan de samenleving en de inhoudelijke kant van de gezondheidszorg.
Daarin kunnen artsen en burgers ook de hand in eigen boezem steken, vind ik persoonlijk. Want deze hele samenleving waardeert dienstbaarheid bescheidenheid en inhoudelijkheid minder dan voorheen. We zouden als artsenlobby op dat punt ZELF ook nog eens goed kunnen kijken wat er in de eed staat die we allen hebben afgelegd. En ons afvragen of we nu werkelijk werk maken van onze rol, of dat we daarin mogelijk ook meer onze eigen belangen lopen te dienen in plaats van die van de samenleving. We zouden kunnen beginnen met als EEN groep op te trekken, daarmee bedoel ik: dat de ziekenhuisspecialisten naast de huisartsen gaan staan, en vice versa, en samen beleid maken voor de samenleving als geheel, in plaats van naast elkaar daarin te opereren. Sterker nog, ik vind eigenlijk dat de medisch specialisten de huisartsen openlijk te hulp moeten schieten, nu deze belangrijke beroepsgroep zo onder druk is komen te staan door het neoliberale beleid van de afgelopen 15 jaar.
Ofwel artsen verenig u, en ga weer doen waar we voor bedoeld zijn: de samenleving dienen!
Het zou mij niet verbazen als je daarmee alle problemen oplost die ontstaan zijn in de afgelopen 15 jaar. En oh ja, graag weer loten, wel zo eerlijk en inclusief.
M. Hofkamp
kinderarts n.p., Apeldoorn
Naast de nadelen die Susanne zelf al noemt, was het vooral het ziekenhuis management (zonder medische achtergrond of medisch inzicht), dat het enorme plezier in mijn werk er in belangrijke mate uit wrong. Want ‘marktwerking in de zorg’ zet wél aan t...ot “geld heen en weer schuiven, uiterlijke schijn, regeltjes controleren, plannen bedenken die nooit uitgevoerd worden, verder aanwakkeren van consumentisme, papieren exercities voor beleidsplannen”. Als ik weer zou moeten kiezen, zou ik me wel degelijk nog eens achter de oren krabben (om waarschijnlijk toch weer voor de kindergeneeskunde te kiezen).