De ander

De hulpactie voor medische zorg in Gaza is inmiddels in de tweede week. Ik ben onder de indruk van de ‘geefbereidheid’ van burgers en onze collega’s voor de burgers en collega’s in Gaza. Het uitspreken van steun voor de collega’s en hun patiënten in nood, is niet alleen een teken van hoop en steun voor de collega’s in Gaza zelf, maar lijkt ook een belangrijke functie híer te hebben. Een belangrijke functie in het uiten van verbondenheid met het lot van de ander in nood.

De ander: die na vijf maanden van bombardementen en het weigeren van voldoende medisch-humanitaire hulp inmiddels aan de rand van hongersnood staat. De ander: ruim twee miljoen mensen van wie bijna de helft kinderen. De ander: de nabestaanden van inmiddels 30 duizend doden van wie bijna 14 duizend kinderen. De ander: die volgens een arts van Rode Halve Maan in Gaza ruim vijfduizend amputaties zonder voldoende medische middelen ondergingen. De ander: de dokter en de zorgverlener die hun patiënten en collega’s dood zien gaan en het recht op het verlenen van medische zorg niet voldoende waarmaken.

Na vijf maanden lijkt het erop dat we eindelijk met elkaar, als artsen, kunnen praten over het leed van onze collega’s en hun patiënten in Gaza. De stilte lijkt voorzichtig te zijn doorbroken. Want het kompas van medemenselijkheid verbindt ons met elkaar. Omdat het helpen lenigen van het leed van de ander geen kant kiezen is, in deze oorlog waarin disproportioneel geweld in Gaza volgens de verschillende hulporganisaties centraal staat, maar enkel de noodzakelijke uiting van je medemenselijkheid.

In de vele gesprekken met de collega’s in de voorbereiding en tijdens deze actie is één ding mij bijgebleven: dat bij velen in de afgelopen vijf maanden de politieke voorkeur de kleur van steun voor de medemens in nood bepaald lijkt te hebben, waardoor het opkomen voor collega’s daar als ongemakkelijk, complex, gevoelig, en niet-neutraal ervaren werd. Nu is er steeds meer besef dat niet de politiek maar onze eigen beroepsethiek altijd leidend dient te zijn bij de steun aan collega’s en medemensen in nood. Dat onze eigen beroepsethiek vanuit onze eed medemenselijkheid als kompas heeft. Waar dan ook ter wereld. Voorbij alle grenzen van landen en complexe politieke verhoudingen. Wij als artsen moeten altijd vrij kunnen opkomen voor onze collega’s in nood. Want wij als artsen en zorgverleners zijn de eerste getuigen tijdens een oorlog of een natuurramp of een aanslag.

De steun van zoveel artsen- en medische beroepsgroepen voor deze hulpactie is een teken van hoop. Een teken van hoop op deze eerste dag van de lente. ‘Het feit dat jullie over ons leed praten en dit erkennen, is voor ons een teken van hoop en geeft ons steun’, zei een collega uit Gaza. Hoop op een snel staakt-het-vuren en maximale toegang voor medisch-humanitaire zorg. Hoop op bevrijding van velen uit wanhoop, ontreddering en honger.

Inmiddels is er een kwart miljoen euro gedoneerd. Maar nog steeds is hulp hard nodig. Op MedischeHulpGaza.nl is meer informatie over het belang van deze actie te lezen, en over hoe er gedoneerd kan worden aan medische noodhulporganisaties die nu al in Gaza actief zijn. Artsen zonder Grenzen, Dokters van de Wereld, Het Rode Kruis en War Child. Het is de tijd om eindelijk hoop door te geven.

Enkele reacties van mensen op de actie:

‘In de totale machteloosheid is dit ten minste iets…’

‘Iedereen (ongeacht achtergrond of “kant”) heeft recht op zorg.’

‘We mogen onze collega’s in Gaza en vooral de bevolking, grotendeels kinderen, niet alleen laten staan.’

‘Er voltrekt zich een ramp voor onze ogen.’

‘Ik ben zo gefrustreerd over het feit dat mijn land de verschrikkelijke situatie in Gaza niet openlijk erkent en voel dat een kleine bijdrage het allerminste is wat ik persoonlijk kan doen.’