De onzichtbare dragers geknakt

Een jonge man van 30 komt op het spreekuur wegens klachten van burn-out.

‘Ik ben op dokter. Ik kan het niet meer’, klinkt de conclusie na een opsomming van meer dan vijftig uur per week werken, een jong gezin, de werk­gever die al twee jaar continu het maximale vraagt en zijn moeite om nee te zeggen. Signalen van hartkloppingen en nachtelijke onrust genegeerd, doordat hij uiteindelijk ook zelf ging geloven in de geruststellende woorden van de werkgever: ‘Ach, kom op, nog even volhouden, het is tijdelijk.’

Terloops vertelt hij dat het met het bedrijf supergoed gaat en de baas wil nu aan klanten de optie bieden dat als ze voor een bepaald tijdstip in de ochtend een bestelling plaatsen, ze het product in de middag al binnen hebben.

De andere kant van de medaille zit nu voor mij in de spreekkamer

De andere kant van de medaille van andermans onbegrensd succes zit nu voor mij in de spreekkamer, met zijn ziel onder zijn arm. Als ik hem aankijk zie ik betraande ogen. ‘Mijn baas geeft me complimenten dat ik veel aankan. Nu ga ik hem en mijn collega’s teleurstellen. Maar hij ziet niet dat het niet goed met mij gaat. En ik ben niet de enige die zo denkt en tegen een burn-out aan zit. Maar geld hebben we ook nodig om rond te komen’, vat hij inzichtelijk samen. ‘Ik zit vast, dokter.’

In de consumptiemaatschappij eist het continu nastreven van maximaal winstbejag over de rug van de afhankelijke medemens die het moet dragen, vroeg of laat zijn tol. Dit is in ieder geval niet de weg! Anders kan het twijgje van de prille en nog niet sterke bomen vroeg of laat breken en niet zelden moeilijk weer te helen zijn. Hoe lang blijven wij de stille getuigen van de weerslag van ‘het moet nu, want het kan niet snel genoeg’?