De behandeling van patiënten met niet-aangeboren hersenletsel is versnipperd. Het zou voor deze patiënten veel beter zijn als de betrokken artsen – revalidatieartsen en specialisten ouderengeneeskunde – hun aanbod integreren.
Gwen Sonnemans is sinds maart 2022 aios revalidatiegeneeskunde in revalidatiecentrum De Hoogstraat in Utrecht.
Dylan en Youssef zijn 12 jaar oud en hebben maar één droom: profvoetballer worden. Hun levens staan dan ook volledig in het teken van voetbal, totdat Dylan een auto-ongeluk krijgt en een dwarslaesie oploopt.
Geriatrische revalidatiezorg helpt ouderen na een terugval om thuis weer goed te kunnen functioneren. Behandeling in de eigen omgeving is vaak het best, maar de huidige regelgeving en financiering verhinderen dit.
Het Handboek traumatisch hersenletsel is de voortzetting van het befaamde Traumatische hersenletsels van J.M. Minderhoud, maar is verder geheel herzien. Alles komt aan bod: spoedeisende hulp,
Bij revalidatiegeneeskunde staat de mens áchter de patiënt centraal. Op basis daarvan maakt een revalidatiearts een behandelplan om iemand weer zo optimaal mogelijk te laten functioneren. Dat levert geregeld magische momenten op.
Klager meent dat beklaagde (medisch adviseur van verzekeraar) ten onrechte heeft geweigerd vragen van klager en zijn behandelaar te beantwoorden.
Focus bij complexe zorgvragen op een holistische benadering. Want naast de feitelijke behandeling is copingstijl doorslaggevend. Daarmee geef je de patiënt handvatten om zelf zijn functioneren te optimaliseren.
Het leven van jeugdarts Mascha Kamphuis loopt op rolletjes. Door een hersenbloeding en een tumor komt ze plots in een rollercoaster terecht. Nu revalideert ze van haar niet-aangeboren hersenletsel en weet ze: ‘Zomaar ineens kan alles anders zijn.’
Over de ernst van long covid is nog niet zo veel bekend. Praktijkervaringen in twee ziekenhuizen stellen enigszins gerust.
Na een lichte hersenschudding kampen patiënten vaak lang met allerlei klachten wat tot onnodige medische consumptie leidt. Het is beter het afwachtende beleid los te laten en deze patiënten te helpen met een stepped care-aanpak.
Willem Philipsen is een succesvol gitarist uit Rotterdam als hij op zijn 23ste wordt getroffen door een herseninfarct – rechtszijdig nog wel, net de kant waar ‘het muzikale’ zit.
Patiënten die met een ernstige ziekte of na een ongeval in het ziekenhuis – meer in het bijzonder op de ic – belanden, hebben nadien nogal eens last van lichamelijke en/of psychische (rest)klachten. In Nazorg aan patiënten na een zware ziekte of ongeval komen in journalistiek getoonzette verhalen patiënten en experts aan het woord over deze problematiek.
De Nederlandse overheid nam het initiatief voor C-support, een organisatie voor mensen die langdurig klachten ondervinden na een coronabesmetting. Via C-support, maar ook in revalidatiecentra, longpoli’s en het postcoronazorgpad in het LUMC, krabbelen patiënten op.
Hij verscheen – begin deze eeuw – altijd in een zeer fleurig, fel hawaïshirt; was een zeer opvallend en (ruimte-)innemend persoon van net voorbij de 50; verwezen naar de revalidatiearts voor het aanmeten van orthopedische schoenen vanwege charcotvoeten (fors doorgezakte voeten).
De betekenis van zijn ferm uitgesproken woorden dringt met een schok tot me door. Ik sputter tegen: ‘Dat kan ik echt niet aannemen.’ Zijn antwoord is volkomen helder: ‘Je weet als geen ander dat ik hem nooit meer zal kunnen gebruiken.’
Steeds meer patiënten overleven kanker. Maar de behandeling trekt wel diepe sporen. Cognitieve problemen zijn daar een voorbeeld van. Gespecialiseerde zorgverleners zijn echter in staat daar iets aan te doen.
Uitleggen wat ik zoal doe voor mijn werk, het is een reflex geworden. Eerst als sportarts (‘Zeg, wanneer komt die Krajicek nou eens bij ons in het ziekenhuis?!’), en later als revalidatiearts (‘Oh, dus jij kunt goed masseren?’). Of het nou de buurvrouw, een zorgprofessional of een medisch specialist is, in principe heeft men geen benul wat, geen benul hoe.
Bij sommige ex-covidpatiënten die langdurig op de intensive care opgenomen waren, is sprake van forse heterotope ossificaties rondom voornamelijk de schouders. Tijdige herkenning en behandeling kan verergering voorkomen, zegt revalidatiearts Evelien Jansen.
Een deel van de covid-19-patiënten die de intensive care konden verlaten, belandt daar opnieuw. Evert de Jonge, hoogleraar intensivecaregeneeskunde LUMC, zegt dat dit erop wijst dat sommige patiënten lang moeten revalideren.
Hartkloppingen, het gevoel te moeten vluchten, flashbacks. Het maakt sinds dat ik door covid-19 ben getroffen dag en nacht deel uit van mij. Voornamelijk de angstige strijd die ik voerde op de SEH en de periode van eenzaamheid gedurende de gehele opname op verschillende plekken komen vaak naar boven.
De impact van de pulmonale, fysieke, psychosociale en/of cognitieve problemen die covid-19-patiënten ondervinden na langdurige ziekenhuis en ic-opname is zeer verschillend. Wat ze wel gemeen hebben is forse verwerkingsproblematiek.
Ik vraag hem of hij nog klachten over de revalidatiezorg heeft. Er komen tranen in zijn ogen: ‘Nee, echt ongelooflijk goed behandeld hier, net als in het ziekenhuis. Die verpleging, niet normaal.'
Na covid-19, en zeker na ic-opname, volgt een pittig revalidatietraject. Dat kan alleen goed gaan als de hele sector daarin samenwerkt. Van de beroertezorg kunnen we in dat opzicht veel opsteken.
