De Nederlandse overheid nam het initiatief voor C-support, een organisatie voor mensen die langdurig klachten ondervinden na een coronabesmetting. Via C-support, maar ook in revalidatiecentra, longpoli’s en het postcoronazorgpad in het LUMC, krabbelen patiënten op.
Hij verscheen – begin deze eeuw – altijd in een zeer fleurig, fel hawaïshirt; was een zeer opvallend en (ruimte-)innemend persoon van net voorbij de 50; verwezen naar de revalidatiearts voor het aanmeten van orthopedische schoenen vanwege charcotvoeten (fors doorgezakte voeten).
De betekenis van zijn ferm uitgesproken woorden dringt met een schok tot me door. Ik sputter tegen: ‘Dat kan ik echt niet aannemen.’ Zijn antwoord is volkomen helder: ‘Je weet als geen ander dat ik hem nooit meer zal kunnen gebruiken.’
Steeds meer patiënten overleven kanker. Maar de behandeling trekt wel diepe sporen. Cognitieve problemen zijn daar een voorbeeld van. Gespecialiseerde zorgverleners zijn echter in staat daar iets aan te doen.
Uitleggen wat ik zoal doe voor mijn werk, het is een reflex geworden. Eerst als sportarts (‘Zeg, wanneer komt die Krajicek nou eens bij ons in het ziekenhuis?!’), en later als revalidatiearts (‘Oh, dus jij kunt goed masseren?’). Of het nou de buurvrouw, een zorgprofessional of een medisch specialist is, in principe heeft men geen benul wat, geen benul hoe.
Bij sommige ex-covidpatiënten die langdurig op de intensive care opgenomen waren, is sprake van forse heterotope ossificaties rondom voornamelijk de schouders. Tijdige herkenning en behandeling kan verergering voorkomen, zegt revalidatiearts Evelien Jansen.
Een deel van de covid-19-patiënten die de intensive care konden verlaten, belandt daar opnieuw. Evert de Jonge, hoogleraar intensivecaregeneeskunde LUMC, zegt dat dit erop wijst dat sommige patiënten lang moeten revalideren.
Hartkloppingen, het gevoel te moeten vluchten, flashbacks. Het maakt sinds dat ik door covid-19 ben getroffen dag en nacht deel uit van mij. Voornamelijk de angstige strijd die ik voerde op de SEH en de periode van eenzaamheid gedurende de gehele opname op verschillende plekken komen vaak naar boven.
De impact van de pulmonale, fysieke, psychosociale en/of cognitieve problemen die covid-19-patiënten ondervinden na langdurige ziekenhuis en ic-opname is zeer verschillend. Wat ze wel gemeen hebben is forse verwerkingsproblematiek.
Ik vraag hem of hij nog klachten over de revalidatiezorg heeft. Er komen tranen in zijn ogen: ‘Nee, echt ongelooflijk goed behandeld hier, net als in het ziekenhuis. Die verpleging, niet normaal.'
Na covid-19, en zeker na ic-opname, volgt een pittig revalidatietraject. Dat kan alleen goed gaan als de hele sector daarin samenwerkt. Van de beroertezorg kunnen we in dat opzicht veel opsteken.
En toen werd hij weer wakker. Kon zich niks herinneren van de hele voorafgaande periode. De intense angsten die zijn vrouw en kinderen in die periode over hem gehad hebben, zijn langs hem heen gegaan. Hij heeft gevochten voor zijn leven, zonder dat hij dat eigenlijk zelf wist.
Zeven revalidatiecentra onderzoeken vanaf deze week de grijpkracht van een robothandschoen.
Een apparaat dat hersenactiviteit omzet in gesproken woord. Gopala Anumanchipalli e.a. bouwden en testten het en publiceren deze week hun bevindingen in Nature. Iedereen die de fysicus Stephen Hawking weleens heeft gezien, weet dat dergelijke apparaten in rudimentaire vorm al bestaan.
Patiënten ouder dan 25 jaar die in coma hebben gelegen, komen vanaf januari ook in aanmerking voor vroeg-intensieve neurorevalidatie (VIN).
Bij de revalidatie van patiënten met paralyse van armen en/of benen wordt in toenemende mate gebruikgemaakt van brein-computerinterfaces die, kort door de bocht gezegd, de disconnectie tussen ruggenmerg en hersenen omzeilen en aldus functieherstel via directe spierstimulatie kunnen bevorderen.
Lagerugklachten zijn een symptoom, geen ziekte. De exacte oorzaak is meestal onbekend; in 95 procent van de gevallen is er geen verklaring voor de klachten. MRI- en CT-scans zijn nutteloos; de afwijkingen die gezien worden, komen net zo vaak voor bij mensen met als zonder lagerugklachten.
Geregeld en intensief bewegen is mogelijk een goede voorspeller voor het herstel na een beroerte.
De Nederlandse Zorgautoriteit vindt het onacceptabel als zorg onjuist in rekening wordt gebracht en schroomt niet in te grijpen, zelfs als zo’n werkwijze juridisch mag. Dat zegt de NZa in reactie op een uitzending van Zembla woensdagavond over revalidatie-instelling CIRAN.
Hoe kun je patiënten met hart- en vaatziekten prikkelen hun goede gedrag vol te houden? Volg ze digitaal en beloon ze met tastbare cadeautjes. E-health-organisatie Vital10, opgericht door internist Sabine Pinedo en cardioloog Roderik Kraaijenhagen, krijgt subsidie om dit Benefit-concept uit te bouwen.
De voorzieningenrechter in Breda vindt het onbegrijpelijk dat zorgverzekeraars CZ en Zon en Zekerheid (ZeZ) weigerden drie van hun verzekerden te laten behandelen bij revalidatieorganisatie OCA. Het is echter niet vast te stellen dat de twee zorgverzekeraars stelselmatig weigeren al hun verzekerden te laten behandelen bij OCA. Dat oordeelt de voorzieningenrechter in Breda in een kort geding dat OCA samen met drie patiënten aanspande tegen de zorgverzekeraars.
Patiënten die zijn verzekerd door zorgverzekeraars CZ en Zon en Zekerheid (ZeZ) krijgen zelden toestemming voor een revalidatiebehandeling bij OCA. De revalidatieorganisatie vindt dat patiënten worden gedupeerd en dat de twee zorgverzekeraars op de stoel van de arts gaan zitten. Ze spant daarom, samen met een aantal patiënten, een kort geding aan.
Het eerste landelijke expertisenetwerk voor mensen met ernstig niet-aangeboren hersenletsel is vandaag van start gegaan. Het netwerk vormt een brug tussen praktijk, wetenschap en onderwijs, zodat mensen met ernstig hersenletsel na een coma niet meer ‘tussen wal en schip vallen’. Dit heeft het Radboudumc bekendgemaakt.
