‘Het herwinnen van mijn zelfstandigheid gaat in kleine stapjes’
3 reacties
Het leven van jeugdarts Mascha Kamphuis loopt op rolletjes. Door een hersenbloeding en een tumor komt ze plots in een rollercoaster terecht. Nu revalideert ze van haar niet-aangeboren hersenletsel en weet ze: ‘Zomaar ineens kan alles anders zijn.’
‘Een hersenbloeding én een tumor van 5 bij 5 cm. Deze scanuitslag kon niet over mij gaan; ik had immers geen klachten. Weliswaar had ik die week hevige hoofdpijn gehad en – achteraf gezien – ook al eerder een zeurderig gevoel in mijn brein, maar dat er een groot gedrocht in mijn hoofd groeide was nooit bij me opgekomen.
Veel tijd om te piekeren had ik niet: mijn vader lag terminaal en de dag na de diagnose werd ik al geopereerd. Toen ik uit de narcose ontwaakte was niet alleen het meningeoom weg, maar ook mijn onbezorgde toekomst. Praten, denken en lopen gingen minder en anders. Gelukkig mocht ik na enkele dagen naar mijn vader in het hospice en heb ik hem nog kunnen vasthouden voor hij overleed. Dat ik binnen één week niet alleen mijn gezondheid, maar ook hem moest loslaten, maakte me enorm strijdbaar.’
Leeftijd: 50 jaar
Werk: Gepromoveerd, arts maatschappij + gezondheid met als specialisatie jeugdgezondheidszorg, zes jaar (vice)voorzitter geweest van de AJN (Jeugdartsen Nederland). Sinds tweeënhalf jaar directeur van het LECK.
Hobby’s: Hardlopen en beachvolleybal.
Privé: Samenwonend, moeder van Jor (12).
Menselijke maat
‘Mijn leven tot 21 april dit jaar was “prima”: een mooi gezin, hardlopen als uitlaatklep en een goede werkbalans met een zinvolle baan bij het Landelijk Expertise Centrum voor Kindermishandeling (LECK). Nu ik niet-aangeboren hersenletsel heb, besef ik pas echt dat we in een wereld vol prikkels leven. Het oppervlakkige van het ziekenhuis was de reden dat ik tien jaar geleden mijn aniosbaan in de kindergeneeskunde verruilde voor het sociale veld van jeugdarts. Tijdens mijn ziekte heb ik wél ervaren dat behandelaren ruimte hebben voor de menselijke maat. Hulde aan het team. Vooral dankbaar ben ik de neurochirurg, die ’s morgens vroeg om half 8 aan mijn bed stond.’
Klungelig
‘Mijn familie en vrienden houden me met twee benen op de grond. Mijn rots is mijn puberzoon. Laatst zocht ik radeloos mijn tas omdat er een bril in zat. Maar ik besefte niet dat ik die tas op mijn rug droeg. Samen lachen om mijn klungeligheid helpt om te relativeren. Door mijn werkervaring met kindermishandeling weet ik dat ik er niet alleen voor sta. Bij het LECK is samenwerking essentieel. Het team beoordeelt de letselfoto’s. Kinderartsen, vertrouwensartsen, maar gelukkig ook steeds meer andere specialisten vinden de weg naar ons.’
Twitteren
‘Ik heb veel aan groepstherapie. Bij de breingroep kijken we naar kunst om praten en associëren te bevorderen. Het herwinnen van mijn zelfstandigheid gaat – net als de revalidatie – in kleine stapjes. Twitteren en appen lukken weer, al ziet niemand hoelang ik daarover doe. Bij de eerste keer in de trein sloot ik mijn ogen voor het vreselijke voorbijrazende landschap. Ik keek naar mijn binnenkant, en wist: met doorzetten kom ik er!’
van de Merwe
arts M+G, opleider, Rotterdam
Mascha, dank voor het delen van je verhaal. Ook ik heb jaren geleden meegemaakt hoe een aandoening mijn toekomstperspectief volledig verstoorde. Revalidatie en een topsport mentaliteit waren nodig om stap voor stap mijn werk als arts weer op te pakke...n én anders vorm te geven.
Succes en hou vol!
F.J.G. Backx
sportarts, Maarssen
Moedig en compliment dat je je ervaringen via MC wilt delen. Het kan een ieder van ons overkomen. Blijf knokken en succes bij je verdere herstel.
R. Koster-Top
Huisarts , Leeuwarden
Mooi opgeschreven indrukwekkend verhaal.
Ik kreeg zelf ook te maken met NAH na een CVA 3 jaar geleden. Inmiddels goed hersteld en weer aan het werk.
Ik deel mijn ervaring en opgedane kennis over NAH op mijn website herstelbijhersenletsel.nl
...
Veel sterkte met je verdere herstel!