Zijlicht
Plaats een reactie‘Hurry! Quick! I need a flashlight and a mirror! I cannot see a damn!’ Dat klonk nu zestig jaar geleden uit mijn mond in de operatiekamer van het ziekenhuis van Tarkwa, het grootste dorp in de goudstreek van het toen pas onafhankelijke Ghana, de vroeger Engelse Goudkustkolonie.
Op de operatietafel lag de candidate voor een keizersnee: een Ghanese primipara die onmogelijk normaal zou kunnen bevallen.
Met de poging daartoe was zij al een halve dag bezig en werd naar het ziekenhuis gebracht via de enige plaatselijke huisarts, de Brit Charley, die mij erover had opgebeld en zou komen helpen om me bij de keizersnee te assisteren. Ik moest maar vast alles klaar laten maken in de operatiekamer, want er was natuurlijk haast bij omdat ze al lang weeën had zonder resultaat, terwijl de harttonen van de baby nog steeds goed waren.
Haar probleem was eenieder duidelijk: ze was misvormd door een fikse bochel in de wervelkolom, maar daardoor kon ze ook niet plat op de rug liggen op de operatietafel. Voor ons was dat ook een probleem, omdat de operatielamp nu eenmaal aan de zolder hangt boven de operatietafel die op zijn beurt weer verankerd op de vloer staat. En voor een operatie heb je goed licht nodig in het operatieveld. Hier moest het licht dus van opzij komen en het hier bijzondere verticale operatieterrein verlichten. Vandaar mijn roep om zaklantaarn en spiegel en die moesten allebei heel erg vlug komen. Op het ziekenhuiserf woonden ook leden van het verplegend personeel en gelukkig konden die vliegensvlug voor het zijlicht zorgen. Zo konden chirurg en operatiepersoneel op de knieën opererend met het nu van achter hun ruggen stralende licht de keizersnede uitvoeren. Wonder boven wonder lukte dat allemaal en was een gezonde en welgeschapen baby ons aller beloning voor het moeizame gepruts op de knieën.
Henk Wolvetang, voormalig tropenarts in Ghana, Wijchen
Lezersverhalen over Tijd- Er zijn nog geen reacties
