Zelfdoding op een hellend vlak
Plaats een reactieHet artikel Zelfdoding op een hellend vlak van J. de Wit (
) heb ik met aandacht meerdere malen gelezen om te achterhalen waarom ik er toch geen vrede mee kan hebben. Het zijn denk ik de volgende aspecten.
Wat hij het hellend vlak noemt, ervaar ik als een verworvenheid in bewustwording van de mens om aanvankelijk massieve begrippen als euthanasie en zelfdoding te doordenken, te verhelderen, te onthullen, doorzichtbaarder te maken en een meer verfijnde detaillering van deelaspecten erin aan te brengen.
Verder bestaat er geen zelfbeschikkingsrecht op het al of niet gaan leven of het al of niet gaan sterven. De mens kiest in bijzondere omstandigheden niet tussen leven of dood, maar tussen nog moeten blijven levenof al mogen sterven.
De wetenschap leert ons dat de natuur en het menselijk bestaan daarin producten zijn van louter materiële krachten. De evolutie gaf de materie een stem. De menselijke cultuur, waaronder het recht valt, is een product van de mens zelf en dus onderhevig aan veranderingen.
Het menselijk lichaam is de vergankelijke drager van een betekenisgevend wezen. De mens ervaart de al of niet draaglijkheid van het bestaan vanuit zijn eigen specifieke wijze van ervaren in zijn geleefde leven, vanuit zijn deelnemerspositie en de binnenkant ervan. Van die onnaspeurbare, singuliere werkelijkheid, die onherhaalbaar is, wordt getuigenis afgelegd in taal, die zich juist kenmerkt door herhaalbaarheid en algemeenheid. Het menselijk spreken is niet in staat te verwoorden wat er werkelijk in het innerlijk van de mens gebeurt. Iedereen is en blijft, zowel de arts als familie, dus een buitenstaander, die de getuigenissen in verbale en lichaamstaal van de mens interpreteert en erover speculeert.
De arts kan vanuit zijn vakkennis wel oordelen over de uitzichtloosheid van de behandeling van zijn patiënt, echter niet over de al of niet draaglijkheid van zijn leven. Als er al iemand is die kan meeresoneren met de getuigenissen van de levensmoede mens, dan is het naast diegenen die levensverbonden met hem of haar zijn, de hem of haar vertrouwde, toegewijde huisarts.
Essentieel voor de mens in zeer bijzondere levensomstandigheden is de interne rechtvaardiging van de zin van zijn leven en niet de betekenissen over de zin van het leven van buitenstaanders.
Tilburg, december 2002
- Er zijn nog geen reacties
