‘Samen ga je soms wat langzamer, maar uiteindelijk kom je wel verder’

‘Ik vind dat we als artsen oog moeten hebben voor de samenwerking onderling, en daar ook tijd voor moeten maken. Praten met elkaar helpt om de zorg beter te maken.’ Het goede gesprek voeren. Dat staat voor huisarts Carin Littooij op de eerste plaats in haar nieuwe bestuursfunctie bij de KNMG.

Huisarts Carin Littooij vindt het van groot belang dat je als arts ‘niet in je uppie blijft worstelen met een dilemma’. In het nieuwe bestuur vertegenwoordigt ze cluster 1; huisarts- en ouderengeneeskunde en geneeskunde voor verstandelijk gehandicapten. In de praktijk heeft ze vaak steun gehad aan de KNMG. ‘Ik ben nu 22 jaar huisarts en ik heb zeker een keer of tien de Artseninfolijn gebeld voor advies. Vooral als je twijfelt over wat nu de beste zorg is, of de juiste weg, is het heel fijn als je een beroepsorganisatie hebt waaraan je zo’n vraag kunt stellen. En iemand met wie je als het heel ingewikkeld is, bijvoorbeeld bij medisch-ethische kwesties, kunt sparren.’

Aansluiten op actualiteit

In haar beroep is Littooij dagelijks in contact met haar achterban. ‘Want ik spreek niet alleen veel collega’s als huisarts, maar ook als opleider. Daarnaast zit ik in het bestuur van de LHV (Landelijke Huisartsen Vereniging). Met vertegenwoordigers van de beroepsverenigingen voor ouderengeneeskunde en geneeskunde voor verstandelijk gehandicapten voer ik structureel overleg. Bovendien weet ik zelf hoe het is om als arts voor verstandelijk gehandicapten in een instelling te werken, want dat heb ik tot vier jaar terug gedaan. Natuurlijk veranderen dingen snel in de zorg. Ik zie het als mijn verantwoordelijkheid om aan te blijven sluiten op de actualiteit.’

Samen tot een alternatief komen

Het goede gesprek voeren, daar gelooft Littooij heilig in. ‘Praten met elkaar helpt om de zorg beter te maken. Zodat je samen tot een aanpak komt. Ik vind het heel krachtig om je als artsen gezamenlijk over bepaalde – soms heel gevoelige – thema’s uit te spreken. Samen ga je soms wat langzamer, maar uiteindelijk kom je wel verder.’ Zo was ze onder de indruk van de inzet van een brede coalitie artsen op het gebied van kindermishandeling. ‘We zagen de nadelen van een wettelijke plicht tot melden, maar hoe moest het dan wél? In de discussie kwamen we tot een alternatief. Geen meldplicht, maar een verplichte meldcode, waarvan een pragmatische checklist voor vroegtijdige signalering en vanaf 2018 concrete meldnormen voor hoog risico situaties deel uitmaken.’

Zoektocht

Met bijna zestigduizend artsen op één lijn komen is niet eenvoudig, weet Littooij. ‘Maar er is altijd weer die bindende factor: wat heeft de patiënt nodig en hoe kun je dan op de beste manier de zorg inrichten? En soms verschillen mensen daarover van mening. Dan is het goed om te zeggen: “We willen allebei naar A, en ik denk dat we dat via B kunnen bereiken, en jij denkt dat het beter is om dat via C te doen.” Daar kun je lang over blijven discussiëren, maar in de praktijk komt er dan vaak nog een derde weg, die uiteindelijk het beste werkt. Dat is het ook gewoon: de zoektocht naar hoe je met elkaar de zorg zo goed mogelijk inricht. Een proces dat nooit ophoudt. Ik voel me een bevoorrecht mens dat ik daaraan kan bijdragen.’