Neurologie in het buitenland

Op een van de faculteiten in Nederland is grote onrust ontstaan. Deze faculteit heeft te weinig plaatsen in Nederlandse ziekenhuizen voor neurologie, dus wordt er uitgeweken naar het buitenland. In gedachten beleef ik waartoe dat zou kunnen leiden:

‘Voor mijn co-schap neurologie ben ik geplaatst in Duitsland. Ik moet zelf op zoek naar een ziekenhuis aldaar. Ik krijg 400 euro zakgeld mee, de rest van de kosten is voor mij.

Duitsland heeft me nooit geboeid, maar ik ga vol goede moed via internet ziekenhuizen aanschrijven. Een plek in Solingen is zo geregeld. Dat ik de taal nauwelijks spreek, zal geen groot probleem zijn: Duitsers spreken ook Engels.

De praktijk blijkt een beetje anders. Voor neurologie is de anamnese eigenlijk het allerbelangrijkst. Aangezien een heleboel Duitsers niet zo vaardig blijken te zijn in het Engels en ik niet in het Duits, wordt het co-schap voor mij bijna onmogelijk. Zeker bij een patiënt met afasie. Het verhaal uitvragen laat ik dan ook vaak voor de helft maar zitten en ik concentreer me op het lichamelijk onderzoek. Met mijn reflexhamer kom ik nog een heel eind, maar verbaal opdrachten laten uitvoeren is hopeloos. Dus sta ik de hele dag te hinkelen en top-neusproeven voor te doen. Ik voel me een soort aapje, maar de Duitse patiënten werken dapper mee. Het contact met de artsen is redelijk, toch ben ik blij dat ik slechts zes weken hoef te blijven. Bedankt faculteit, maar deze buitenlandse ervaring levert me, behalve hoge kosten, vrij weinig op.’

Gelukkig is dit geen waar gebeurd verhaal, maar van één faculteit zullen de co-assistenten binnenkort echt worden uitgezonden. Ik wens ze veel succes.

Brieven

1 Neurologie in het buitenland, Status Co

L.S.,

Zeer geachte collega,

Dit is een kort ingezonden bericht: lezersbrief. Ik wil reageren op het commentaar van de Status Co op pag 1058 van MC van 12072002.

Als gewoon in Nederland opgeleid specialist werk ik met grote tevredenheid ruim 9 jaar in Duitsland. Als ouderen kregen wij indertijd verplicht Duitse les op het gymnasium, doch ook ik moet bekennen dat de Duitse taal voor de NL-er heel moeilijk blijft. Vanwege mijn specialisatie KNO consulteer ik bijna dagelijks de vakgroep der neurologen. Hier ter plekke werken een klinisch werkzame neuroloog en twee in de stad werkende, zogenaamde niedergelassene, neurologen. Ik kan niet anders dan vol lof zijn over deze vakgroep, die zeer vriendelijk, snel en adequaat reageert inzoverre dat binnen het vak neurologie mogelijk is. In Duitsland is de toegang tot de complexe diagnostiek der neurologen (Doppler en MRI / CT) vele malen sneller bereikbaar dan in Nederland. Ik mag daartoe verwijzen naar NRC Handelsblad maandbijlage (M) mei 2002: in Duitsland zijn er bedden, verplegers en specialisten genoeg, maar te weinig patienten! Bovendien hebben patienten door het ontbreken van het poortwachterssysteem zelf een snellere toegang tot de Duitse neurologie. Daardoor worden vele ziektebeelden in het begin van hun ontstaan gezien, quasi een mekka voor een co-assistent. Zo zie ik binnen mijn eigen vakgebied ook een groter spectrum en een redelijke mogelijkheid tot follow up..

Hoogachtend en collegialiter,

D-26506 Norden, juli 2002.

Dr. F.L.E. Lecluse, KNO-arts

D-26505 Norden, Ostfriesland.