Claimcultuur

Het decor van mijn hardlooprondje is sinds een kleine twee jaar veranderd: duinen en zeemeeuwen hebben plaatsgemaakt voor eucalyptussen en kangoeroes. De verandering in de huisartsgeneeskunde was op het eerste gezicht niet groot: een groepspraktijk, twee(!) verpleegkundigen, haio’s, bezorgde moeders en soms vaders, bejaarden die ‘echt niet’ zonder slaapmiddelen kunnen en zich kwaad maken over de verslaafde jeugd van tegenwoordig, en natuurlijk de collega’s van 50-plus die burn-out doormodderen.

Het enige opvallende verschil was dat alle instanties waar ik mij moest registreren (Medical Board, het lokale ziekenhuis, de praktijk zelf) opvallend geïnteresseerd waren in een kopie van mijn beroepsaansprakelijkheidsverzekering. Daarom maar vlot de A$ 1500 (= heleboel euro’s) overgemaakt naar de Medical Indemnity Protection Society (MIPS), opgelucht dat ik geen bevallingen doe en geen gynaecoloog ben, want dan zou de premie al gauw oplopen tot A$ 60.000 (= ongelooflijk veel euro’s).

Nu krijg ik met enige regelmaat het verenigingsblaadje van MIPS in de bus, met verslagen van de laatste rechtszaken. Om van te leren, neem ik aan. De recentste zaak had in Nederland, denk ik, niet eens het Medisch Tuchtcollege gehaald, maar hier gaat dat een beetje anders. Lees mee en huiver.

Een 33-jarige moeder van drie kinderen ziet haar huisarts driemaal kort na de geboorte van haar laatste kind. Haar klachten waren diarree, lage-buikpijn en nachtelijk transpireren. Vier maanden later komt patiënte voor een postnatale controle en alles lijkt oké, inclusief haar routinematig gecontroleerde borsten. Weer zeven maanden later komt zij met pijn in haar linkerborst. Bij palpatie vindt de huisarts een gevoelig knobbeltje, dat verdwijnt met een weekje afwachten en wat onstekingsremmers. Hij stelt voor haar over vier weken nog eens te onderzoeken, maar pas vier maanden later komt patiënte terug met een nog steeds gevoelige linkerborst. Deze keer levert onderzoek op: een gevoelige tepel (?), zonder palpabele afwijkingen.

De huisarts besluit patiënte te verwijzen naar de chirurg. Die vindt twee weken later een gevoelige en lumpy borst en axillaire klieren die op cysten duiden. Een echo van de borst en een mammogram leiden tot de conclusie: ‘lobulated mass, 1.5 cm maximum diameter, could represent a fibroadenoma, no changes to suggest that this is neoplastic and certainly no malignant calcification.’ Een naaldbiopsie toont echter een infiltrerend carcinoom aan.

Borst eraf, klieren (positief) eruit, chemo- en radiotherapie, en toch levermeta’s op de CT een jaar later. Tijd dus om de huisarts aan te klagen: gefaald in het stellen van de goede diagnose, niet het juiste aanvullend onderzoek gedaan of tijdig doorverwezen naar de specialist, met alle gevolgen van dien.

Vervolgens worden enkele experts gehoord. Zowel de onafhankelijk huisarts als de chirurg komt tot de conclusie dat de betrokken huisarts ‘exercised completely acceptable clinical standards’.

Net als je denkt dat deze casus het verenigingsblad heeft gehaald om de huisartsen een hart onder de riem te steken volgt het commentaar van de verzekeraar:

Patiënte blijft bij haar standpunt dat ze verschillende malen bij haar huisarts heeft geklaagd over pijn in haar linkerborst. De huisarts ontkent dit en er is ook niets over terug te vinden in de consultnotities. Echter, dit punt zou in het voordeel van de patiënte kunnen werken, met name voor een welwillende jury en zeker als patiënte in slechte gezondheidstoestand in de rechtszaal verschijnt, met een levensprognose van nog maar enkele weken.
Hoewel de huisarts in een eventuele rechtszaak sterk lijkt te staan bestaat het risico dat patiënte een beslissing in haar voordeel krijgt. Drie jonge kinderen om te onderhouden, slechte prognose voor haarzelf: dat zou op een enorm bedrag uitkomen. ‘Given all the circumstances it was prudent to settle the matter for a sum discounted by approximately 75% from that which could have been anticipated had the patient been successful.’

Recentelijk is de grootste verzekeraar, UMP, op de fles gegaan. Ze konden de uitstaande claims niet meer betalen. UMP was vooral actief in New South Wales en Queensland, de staten waar volgens mijn collega’s ‘Amerikaanse toestanden’ heersen. Australië is een enorm continent, maar hemelsbreed liggen New South Wales, Queensland en Victoria allemaal op dezelfde afstand van de Verenigde Staten, dat blijkt wel.

Jacques de Groot,huisarts in Australië