Impliciete toestemming bestaat wél

Verheugd las ik de ingezonden brief van collega’s Kilkens en Vleugels (MC 22/2012: 1368) over het verbijzonderen van de psychiatrische patiënt. Ik heb mij er hogelijk over verbaasd dat het bij psychiatrische patiënten kennelijk allemaal voorzichtiger moet om medische informatie uit te wisselen met huisarts en/of verwijzer. Juist het argument van de KNMG (zie de reactie van KNMG-jurist Diederik van Meersbergen) dat het bij de medische informatie-uitwisseling vanuit psychiaters aan collega’s gaat om extra gevoelige informatie, stigmatiseert enorm.

Hoezo is dit ‘extra gevoelig’? Het gaat hier om gewone geneeskunde, om reguliere medische informatie. Moet dan ook de informatie van een hiv-poli anders worden benaderd? En van de fertiliteitspoli? Voorwaar toch ook informatie die zeer privé is. Er bestaat een enorme stigmatisering van de psychiatrische patiënt (en ook van de psychiater) waar beiden de dupe van zijn, onder andere door het beleid dat hierop gebaseerd is.

De zogenaamde ‘extra bescherming’ die de psychiatrische patiënt geboden zou moeten worden, maakt deze stigmatisering juist sterker, omdat deze uitgaat van de zielige, zwakke en onmondige patiënt. Als we nu eens normaal zouden kunnen omgaan met het gegeven dat mensen ook een psychiatrische aandoening kunnen hebben, dat er nauwelijks scheiding is tussen lichaam en geest en dat er in de psychiatrie ook gewoon succesvolle behandelingen zijn en in de somatiek ontzettend veel care in plaats van cure (denk aan reumatoïde artritis, multipele sclerose, hartfalen, diabetes mellitus, COPD et cetera), dan zouden we een eerste stap kunnen zetten om het imago van de psychiatrie te verbeteren. Dit komt eenieder ten goede en vermindert de stigmatisering en het ondoordachte beleid vanuit die gedachte.

Isis Elzakkers, psychiater, Utrecht

Uitspraak Tuchtcollege: Impliciete toestemming betaat niet