Het vuur weer terug?

Hier zit je dan als jonge vrouw van net 18 jaar, in een land waar je (nog) niets en niemand kent, tegenover mij in de spreekkamer van de jeugdgezondheidszorg in het azc. Je 1-jarige zoon klampt zich aan je vast, je streelt hem liefdevol door zijn haren. Hij kijkt mij met grote stralende ogen verwachtingsvol aan, jouw ogen zijn dof, het vuur erin lijkt gedoofd.
Ik bel de tolkentelefoon om met je te kunnen praten. We moeten lang wachten tot een tolk verschijnt, jouw ogen blijven dof, je zoontje daarentegen is blij met het speelgoed dat ik hem geef.

Als de tolk er is gaan wij met elkaar in gesprek. Je maakt je zorgen over je zoontje, dat hij ’s nachts maar niet wil slapen. De wanden tussen de kamertjes zijn o zo dun waardoor iedereen al zo slecht slaapt en jij bent bang dat hij de medebewoners wakker maakt als hij midden in de nacht huilt. Je zoontje lijkt nergens last van te hebben: zijn ogen schitteren energiek terwijl die van jou een en al vermoeidheid uitstralen. Moe van je slapeloze nachten, moe van de reis vanuit je land van herkomst, waarbij je onderweg zeer slecht behandeld bent, en moe van het feit dat je als nog maar net 18-jarige samen met je man een 1-jarige hebt op te voeden. Net als iedere andere moeder heb je vragen en onzekerheden over het ouderschap. Maar het maakt je extra bezorgd dat iedereen door de dunne wandjes meegeniet van de opvoeding. En dat je niets hiervan kunt delen met je eigen moeder en vriendinnen, niet een arm om jouw schouder, niet uithuilen tegen hun schouder. Ja, wel bij je man, maar je hebt meer nodig.

Tijdens ons gesprek blijft je zoontje maar stralen. Hij zoekt vol vertrouwen contact met jou, zijn moeder. En jij reageert hier weer prachtig op, je streelt door zijn haren en speelt met hem wanneer hij jou het speelgoed geeft. Maar jouw ogen blijven dof.

Ik peins, heb echt met je te doen. Als moeder van drie jonge kinderen ken ik de onzekerheden en zorgen die het ouderschap met zich meebrengt. Maar ik kan terugvallen op mijn moeder en vriendinnen. En jij?

Als ik vraag of je familie in Nederland hebt, zie ik vuur in je ogen komen en begin je over je zus te vertellen. Dat ze je zo goed zou kunnen helpen. Bij haar zou je kunnen uithuilen, zij zou die arm om je schouder kunnen bieden. Maar ook dat zij aan de andere kant van Nederland woont. Ik vertel je dat ik samen met de jeugdverpleegkundige ga proberen het vuur dat ik in jouw ogen zie te veranderen in glans. Een overplaatsing naar de andere kant van Nederland is wat nodig is, daar gaan wij voor pleiten bij het COA. Waardoor jij, net als je zoontje, weer kan stralen met die prachtige, glanzende ogen.

Rianne Paalman
stafarts jeugdgezondheid, arts maatschappij + gezondheid, GGD Twente