Ontknoping

Na hier en daar afgewezen te zijn eindelijk, eindelijk in opleiding! Je mag gynaecoloog worden: een droom wordt werkelijkheid. De heimwee evenzeer. Het toch nog heel plotselinge afscheid twee maanden geleden van vrienden en bekenden. Ver weg zijn ze, achtergebleven in dat veilige, vriendelijke wereldje van toen.

Gelukkig houden de lange werktijden en diensten je uit het kleine benauwde kamertje in de personeelsflat. Een verhuizing deze kant op moet echt nog wachten tot de proeftijd van twee maanden voorbij is. De grote vraag is nu of je definitief mag blijven of dat je moet vertrekken. Een dezer dagen zul je dat van De Professor te horen gaan krijgen.

Diezelfde Professor voert de witte stoet aan tijdens de wekelijkse Grote Visite. Jij, de piepjonge afdelingsarts, hebt je zo goed als je maar kon op alles voorbereid. Zoveel mogelijk gegevens over je patiënten ken je uit je hoofd. Hoewel, bijna dan, want er blijken veel meer vragen te zijn dan antwoorden. Inmiddels bloednerveus geworden, drentel je op de gang voor De Professor uit en je wilt de deur van alweer een volgende kamer openduwen.

Met een ruk houdt hij je bij de arm tegen. Twee ijsgrijze ogen kijken je strak aan vanonder een brede streep borstelige witte wenkbrauwen. Een fixerende blik die je totaal niet kunt peilen. – Komt er een beoordeling? Of een véroordeling? Doet-ie dat hiér? Doet-ie dat nú?– Om ons heen staat de witte menigte zwijgend toe te kijken.

Het stijgen van je bloeddruk moet wel haast voor ieder hoorbaar zijn. Dan spreekt hij. Lijzig klinkt het: ‘Zeg… Kitty…?’ – Wat betekent dat? Anders noemt hij je toch altijd mevrouw? – ‘Weet je wat jíj moet doen? – Opzouten gaat hij nu zeggen. Wégwezen! Maar die heimwee valt toch eigenlijk best wel mee? – ‘Je moet gewoon… jezélf zijn… Kitty… Gewóón… jezélf.’ Dan draait hij zich half om, opent voor je verbijsterde neus de deur en vervolgt, even lijzig en met een hoofdknik in de richting van je wat te krappe witte jas. ‘En laat straks… beneden… die knopen… even… verzetten… wil je?’ Een blik op de eveneens stevige, nu breed naar je grijnzende hoofdzuster bevestigt je vermoeden: je mag blijven!

Kitty Heins, gynaecoloog VUmc, Amsterdam