Ontrouw

Ze hadden 600 kilometer gereden vanaf hun vakantieadres. Hun zoon was zo benauwd geweest dat ze terug wilden naar hun eigen arts. Bij de huisartsenpost leek het nog niet zo ernstig en werd hij met pufjes naar huis gestuurd. Zijn onderhoudsmedicatie gebruikte hij nauwelijks, dus werd bij de overdracht vermeld dat hij therapieontrouw was.

De overdracht naar ons wel te verstaan, want na het eerste bezoek aan de huisartsenpost volgde een tweede bezoek, een verwijzing naar de eerste hulp en van daaruit, nadat er weinig reactie was op de eerste stappen in het protocol, een overplaatsing naar de ic. Ondanks adequaat ophogen van de salbutamol onderweg kwam hij bij ons binnen met een silent chest en een verlaagd bewustzijn. Omdat salbutamol kennelijk geen effect had, besloten we tot het geven van theofylline. Tijdens het inlopen van de oplaaddosering werd hij wakker en vroeg wat er gebeurd was. Toen, en ook later, herhaalde hij meerdere malen dat hij dacht dood te gaan, zo benauwd was hij geweest. Deze gedachten gingen gepaard met veel emoties.

In de definitie van ‘ontrouw’ schuilt iets van eigen schuld

Ontrouw, volgens de Van Dale ‘het niet trouw zijn aan een belofte of overeenkomst’. In het woord, in de definitie, maar vaak ook in het gevoel dat we erbij hebben, schuilt iets van schuld. Eigen schuld. Toch verwacht ik niet dat deze jongen na deze angstaanjagende ervaring wél zijn onderhoudsmedicatie trouw zal innemen. Misschien even. En dan wordt de herinnering aan deze astma-aanval hopelijk weer overgenomen door zaken waar pubers zich vooral mee bezig moeten houden. Misschien kunnen we een nieuwe term vinden voor therapieontrouw? Iets waar begrip in schuilt dat kinderen niet iedere dag aan hun chronische ziekte denken.