Bambi

Op de kinderintensivecare doen we verschillende procedures op de zogeheten minimal procedural unit. Hier gebeuren ingrepen onder sedatie, zoals gastro- en colo­scopieën, beenmergpuncties, het plaatsen van een centraalveneuze lijn of lever- en nierbiopsieën. Een zeer lean proces omdat deze procedures dan niet op de operatiekamers met een geheel team hoeven plaats te vinden. Bovendien is het voor de patiënt vaak minder bedreigend en daardoor minder ingrijpend, juist door het kleine team, de setting en het feit dat ouders en pedagogisch medewerker zonder ‘eng’ ok-pak aanwezig kunnen zijn.

Tijdens een van die programma’s zou ik samen met de fellow de sedatie doen bij een meisje van 4 dat een nierbiopt moest ondergaan. Het meisje had al veel meegemaakt en was zeer angstig. Dus samen met de pedagogisch medewerker en de ouders hadden we afgesproken hoe we het zouden doen. Het meisje mocht bij moeder op schoot naar een film kijken, terwijl wij de noodzakelijke voorbereidingen zouden treffen. Ze had al een infuus, dus als we klaar waren met de time-out zouden we via een lang lijntje de propofol langzaam laten inlopen.

Ze wees naar het scherm en maakte een schietend gebaar

Toen we binnenkwamen, keek het meisje even angstig op van de film. Gelukkig werd haar aandacht al snel weer naar het scherm getrokken, waar Bambi met zijn moeder door de sneeuw loopt. Samen met de interventieradioloog deden we de time-out. Hoewel het meisje volledig gebiologeerd naar het scherm keek en ogenschijnlijk ontspannen was, zag ik dat moeder steeds onrustiger werd. De fellow praatte rustig door, de time-out zorgvuldig uitvoerend. Opeens seinde ook de pedagogisch medewerker naar me, achter de rug van moeder en het meisje. Ze wees naar het scherm en maakte een schietend gebaar. Ineens begrijp ik het. Ik schreeuwfluister naar de fellow dat de patiënt NU moet slapen. Even later valt ze in een ontspannen slaap. En pinken wij een traantje weg om de moeder van Bambi.