Vergeten

Ik weet het niet meer. Ik kijk naar het appje en denk na. Een arts-assistent stuurt me een nieuwsbericht over een veroordeling na een ongeval waarbij een kind is overleden.

‘Was ik met jou bij die opvang op de SEH?’ Er begint me iets te dagen, en ik meen iets van de casus te herkennen, maar echt zeker weten doe ik het niet. En het is niet zoals bij sommige kinderen. Dat de naam meteen iets triggert; dat ik ook de ouders voor me zie, weet in welke kamer het kind lag of in welk seizoen de casus speelde. Net zoals veel terugblikken voorbijkomen in de media zo tegen het einde van het jaar, blik ook ik terug en denk ik aan die ­kinderen die zo in mijn geheugen staan gegrift. ­Misschien ook wel omdat er voor mijn gevoel tegen het einde van het jaar altijd een paar heel ­verdrietige casussen langskomen.

Zoveel namen, zoveel ouders, zoveel verdriet

Of komt dat door de setting? Die vrolijke lichtjes overal, toch hier en daar al een vakantie­stemming, en dan die rauwe hardheid die overal dwars doorheen gaat. Maar dit jaar blik ik ook terug op een bizar jaar met een ongekend hoge mortaliteit. We vermoeden dat de lockdowns er iets mee te maken hebben gehad, misschien is er toch een andere immuniteit opgebouwd, is de drempel naar de gezondheidszorg nog te hoog of de gezondheidszorg te over­belast? Ik weet het niet. Wat ik wel weet is dat dit jaar pittiger is dan andere jaren. Gewoon omdat het zoveel namen zijn. Zoveel ouders. Zoveel verdriet.

Dus ook dit jaar blik ik terug. Maar het zijn vooral de namen die ik niet meer weet, de casussen die ik ‘vergeten’ lijk te zijn, de ouders die ik niet meer herken, die me het meeste raken. Want die zeggen met hoeveel ze eigenlijk waren dit jaar.