Twijfelen - Paul Dinant

Ik besloot echt zelf om psychiater te worden. Een logisch gevolg van het feit dat ik als geneeskundestudent koos voor psychiatrie. En als scholier voor geneeskunde. Hoe weloverwogen waren deze beslissingen? U begrijpt: ik twijfel.

Weliswaar is dat precies wat een goede dokter af en toe doet: twijfelen. Aan diagnosen en aan behandelingen. Maar ook aan de beroepskeuze? Toch niet hardop.

‘Wil ik dit echt?’ gaat er door mij heen als ik met een waslijst aan taakjes van afdeling naar afdeling loop. En terwijl ik een manische patiënt erop wijs waar hij bezwaar kan maken tegen de behandeling die ik adviseer. ’s Nachts knippert het als een neonbord boven mijn slaperige hoofd: ‘Wat bezielt me om voor dit vak te kiezen?’ Tegenover me zit een rellend stel dat door de politie ‘niet-helemaal-honderd’ is verklaard.

En als ik me na jaren opleiding realiseer dat ik niet meer zo zeker weet wanneer iemand nou wel of niet een depressieve stoornis heeft:  ja, dan twijfel ik. Aan mezelf. En aan het vak.

De laatste jaren stonden grotendeels in het teken van opleiding. En uitgerekend nu de eindstreep in zicht is, twijfel ik. Koudwatervrees? Misschien.

Maar twijfel doet je de dingen overdenken: het maakt je bewuster van je ingezette koers. Het dwingt zo nodig tot bijsturing. Tot zelfreflectie. Tot kiezen. Soms toont het zelfs nieuwe wegen. En genereert het interessante onderzoeksvragen. Wat ik wil zeggen is: durf hardop te twijfelen. U zult zien, u bent niet de enige. Twijfelen moet je durven. Aan jezelf. En aan je beroep.

Paul Dinant, aios psychiatrie

Met deze column neemt Paul Dinant afscheid van Medisch Contact.