Tommie

Elke SEH-dienst ben ik huiverig voor de patiënten uit het nabijgelegen wooncomplex voor minderbegaafden. Ze worden met hun voornaam aangesproken. Geen meneer of mevrouw, maar Lisa, Betty of Sander.

Dit keer is Tommie al een paar dagen ‘niet zichzelf’. De begeleidend verpleegkundige zegt bezorgd: ‘Hij lacht niet meer en ligt de hele dag op bed.’ Ik drukte zachtjes in zijn buik toen hij plotseling in zijn handen klapte en ‘wraaahhg’ riep. Ik dacht meteen aan een acute buik, maar de begeleidster definieerde dit als een lach. Toen ik hem hielp om rechtop te staan, begon hij al handenklappend rondjes te lopen.

De begeleidster keek aangenaam verrast en zei dat dit weer de Tommie was die ze kende. Ik had hem op magische wijze genezen.

Ik kon niet bedenken welk aanvullend onderzoek nodig zou zijn, maar voelde me te onzeker om hem zonder diagnostiek naar huis te laten gaan. Normaliter instrueer ik patiënten zich te melden als hun klachten toenemen. Hoe zou Tommie dat moeten aangeven?

Uiteindelijk moest hij drie uur wachten op de uitslagen van de X-thorax, urineonderzoek en het onder dwang afgenomen laboratoriumonderzoek. Zoals verwacht waren er geen afwijkende bevindingen. Het feit dat hij op de SEH nuchter moest blijven, had Tommies humeur geen goed gedaan. Hij was nu buiten zichzelf. Ik had mijn eigen onzekerheid weggenomen, maar Tommie was er de dupe van geworden.

Ik ben er niet achter gekomen wat er aan de hand was, maar realiseer me nu dat de enige zekerheid in het leven onzekerheid is. Als jonge arts moet je daar ook mee leren omgaan. En gelukkig lossen sommige problemen zich vanzelf op.

Lewar Bekas, aios interne geneeskunde