Sint-Maarten

‘Wat een lompe man, hij gooit zomaar de deur dicht!’ Het is zaterdag 11 november als ik tijdens het hard­lopen in de schemering een groepje kinderen zie met mooi versierde lampions. Even later sta ik grinnikend uit te hijgen. Die ‘lompe man’ doet me denken aan mijn werkdag gisteren en een telefoon­gesprek met de cardioloog.

Gisterochtend belde een 77-jarige dame onze praktijk. Een dag eerder is zij ontslagen uit het ziekenhuis na een cardio­versie in verband met hartritmestoornissen. De nacht was een ramp. Ze heeft vanwege hartkloppingen niet geslapen en ervaart een beklemmend gevoel op de borst. Ze belt of ze langs mag komen. Waarom ze niet direct naar het ziekenhuis gaat? De Eerste Harthulp adviseerde haar eerst de huisarts te bezoeken. Indien haar klachten verdacht genoeg zijn voor een cardiaal probleem, is zij welkom in het ziekenhuis.

Mijn eerste reactie is ongeloof. Ik onderbreek mijn spreekuur en bel de afdeling. Het blijkt nieuw protocol. Te vaak melden patiënten zich daar na ontslag zonder cardiale pathologie. Ik bel gefrustreerd de dienstdoende cardioloog en stuur mevrouw per ambulance in. Twee uur later volgt een opname­bericht. De kinderen met lampions staan bij haar vanavond voor een dichte deur.

We slaan door in het begrenzen van ons werk

Door toegenomen werkdruk, onderbezetting van personeel en kostenbesparing zijn we genoodzaakt ons werk te begrenzen. Dat we hierin doorslaan, werd mij in dit voorbeeld opnieuw duidelijk. We vergeten de patiënt achter zijn klachten, worden oncollegiaal en creëren potentieel gevaarlijke situaties. Willen we als zorgverleners echt die kant op?

Het is op deze zaterdagavond dat ik besef dat wij dokters allemaal iets meer zoals Sint-Maarten mogen zijn. Laat onze witte mantel de afstand tot onze patiënt niet verder vergroten en laten we er ten koste van alles voor waken dat wij de deur niet zomaar dichtgooien voor onze patiënt. De problemen die we hiermee veroorzaken, zullen we zelf niet kunnen herstellen, zelfs niet met bergen snoep.