Werk-privébalans: wie durft?
7 reacties‘Goedemiddag. Ik ben een gedreven, empathische coassistent met de ambitie huisarts te worden. Kan ik in jullie praktijk coschap lopen?’ Enthousiast begin ik aan bovenstaand mailtje, maar na even verder lezen slaat mijn gevoel abrupt om.
Ze schrijft: ‘De bus tegenover jullie praktijk arriveert om 8.02 uur, dus ik begin iets later. Daarnaast ga ik een lang weekend weg begin juni en op dinsdagen moet ik kwart voor 5 weg in verband met tennisles.’ Ze sluit af met ‘Ik hoor het wel, groetjes!’
Wauw, die durft! Gedachten als ‘ze moet überhaupt blij zijn met een plek’, en ‘wat een prinsesje’ komen bij me op. Ze wil toch huisarts worden?! Ze irriteert me. Maar waarom eigenlijk? Ze stelt grenzen en is duidelijk, wat is daar mis mee? Of ben ik stiekem jaloers dat zij, zo vroeg al in haar carrière, iets kan en doet waar ikzelf nogal eens moeite mee heb?
‘Op dinsdagen moet ik om kwart voor 5 weg voor tennisles’
Studenten en coassistenten wordt al vroeg in de opleiding een assertieve houding aangeleerd. Meedoen in plaats van toekijken, onder voorwaarde dat er door hen iets nuttigs geleerd kan worden. Een extra dienst om personeelstekort op te lossen? Een PICO maken omdat de stafarts iets uitgezocht wil hebben? Of na de middagoverdracht nog een patiënt zien op de SEH? No way, de coassistent wil zich niet meer uitsloven in het belang van de ander.
Goede ontwikkeling, zou je denken. Maar tegelijkertijd schuurt het. De jonge dokter ambieert namelijk wel om specialist te worden. Het liefst zo snel mogelijk, zonder te veel tegenslagen of offers. We verlangen grenzeloze mogelijkheden, binnen steeds meer grenzen en kaders. Is dat wel haalbaar?
Terug naar mijn mailbox. Volgende week start haar coschap bij ons. Ik hoop haar veel te kunnen leren en enthousiast te houden voor ons mooie vak. Evenzeer kijk ik uit naar onze gesprekken en haar visie op de toekomst van het doktersvak en de werk-privébalans. Ik kan vast ook veel van háár leren. Tenminste, ik hoop dat ze de tijd wil nemen voor zo’n gesprek. Het moet natuurlijk ook voor haar leerzaam zijn én in haar (privé)agenda passen…
Meer van Eefje Suntjens:
A.G.Y. Ornee-Zijlstra
Huisarts , Sneek
Dit verhaal deed me direkt denken aan een van de vele co’s die hun laatste coschap van de medische opleiding bij mij in de praktijk mee liepen. Dit was meestal 3 wk intern zodat ze ook avond- en nachtdiensten konden ervaren. Je werd een paar dagen vo...or aanvang van het coschap gebeld om alvast wat “praktijkregels “ door te nemen. Zo ook deze mannelijke coassistent van 25 jaar die maar meteen met de deur in huis viel. “ ik heb geen zin om me veel in te spannen want ik wordt toch geen huisarts. Over 4 wk start ik met de opleiding radiologie. Een witte jas draag ik niet meer. “ Dat kwam goed uit want ik had de mijne al als stofjas bij het verven van de kinderkamers gebruikt. “ Aan rollenspellen doe ik niet, want als ik dat leuk had gevonden was ik wel bij het toneel gegaan” Ik dacht een paar zware 3 wk te krijgen , maar het tegendeel was waar. We hebben 3 héél gezellige weken gehad. Hij heeft zelfs de avond- en nachten mee gedaan. Hij had een enorme medische kennis en was op de hoogte van de nieuwste behandel methoden. Kortom ook nog een gratis nascholing.
E.M. Stuveling
Huisarts
Ik zou deze stagiair eens laten reflecteren op deze commentaren. Zij aan het werk i.p.v. de opleider.
[Reactie gewijzigd door Stuveling, Erik op 13-05-2023 12:32]
J.V. Ecury
Huisarts, Halsteren
Herkenbaar bij de jonge/ nieuwe verwende generatie helaas! De economie dondert zo nog eens als een kaartenhuis in elkaar met die minimale eigen inzet maar maximale verwachting van anderen. Deze generatie verwacht 24 uurs zorg/ spullen kopen/ dienstve...rlening van anderen maar wil dat niet zelf leveren, hebben hun woordje klaar en mogen niet tegengesproken worden. Ik ben 40-er en heb vroeger (nog niet zo lang geleden dus) geleerd dat ervaring met ‘vlieguren’ en eigen inzet komt, het allemaal geld kost en dat niet alles komt aanwaaien. Dat je je minimaal aan je werkuren houdt en al helemaal niet zelf wekelijks je werkuren inkort; eerder extra inzet toont en je plaats kent. Ze stelt eisen die structureel tijdens de normale werktijd vallen en dat vind ik niets te maken hebben met een goede prive-werkbalans. De werkdag begint om 8 uur of eerder dus dan moet er een eerdere bus worden genomen als deze om 8:02 aankomt. Bij 8:02 busaankomst start je werkdag op zijn vroegst 8:10/ 8:15. Ze verwachten zelf wel dat de winkel/ zorg van 8 -18 (liefst 23:59) uur open is, goede kundige ervaren dienstverlening geeft, maar er niet zelf dan willen staan. Is die eerdere bus er niet dan zelf in gesprek gaan hierover en evt met een voorstel komen om dan aant einde vd dag langer door te werken. Eerder willen stoppen? Dan begin je eerder of een andere dag later weg. Incidenteel later komen/ eerder weg willen heet vrij vragen net zoals iedere werknemer dat moet doen, geldt ook voor een stage. Ik zie het meer als dat ze in hun leven/thuis ook alles gedaan krijgen wat hun hartje begeert zonder tegengas/teleurstelling/ realiteit/ goede opvoeding etc. Dat ze uit zichzelf minder lagere inzet tonen en hun telefoon- social media- privé leven belangrijker vinden maar toch een stage willen hebben en halen. Deze stage/ werk zelf meer als bijzaak zien wat in hun leuke leventje moet passen, waarbij anderen voor hun moeten rennen/ werken/ extra inzet tonen en het hun moeten leren. Ze met weinig stage lopen/ weinig werken genoeg ervaring verwachten op te doen voor het vak/ genoeg geld willen verdienen om de rest vd week alleen maar leuke dingen te doen. Het leven bestaat niet alleen maar uit leuke dingen doen, weinig inzet en alles komt aanwaaien. Er moet ook door iedereen gewerkt worden om de economie draaiende te houden. Ze wil oa dat de bussen veilig op tijd rijden, er goede tennisles wordt gegeven, goede dokters-stagebegeleiders zijn. Daarvoor moet er eerst goed opgeleid worden, genoeg mensen aan het werk zijn etc. Wanneer wordt er eens Nee verkocht want dat doen ze zelf steeds tegen dingen die ze niet leuk vinden?! Hopelijk krijg je haar veel geleerd.
[Reactie gewijzigd door Ecury, Jacqueline op 13-05-2023 03:53]
A.P. Slootweg
Cardioloog, Markelo
Mooie en herkenbare column. De vraag waarmee ik worstel is deze: wordt er nog waarde toegekend aan het begrip "toewijding"? En in hoeverre mag deze nog verlangd worden?
P.M.W.A. Gijsbers
huisarts, nijmegen
Beste Eefje en collega's,
Wat een mooi 'uit het leven gegrepen' column.
Met name wat het oproept bij jezelf is herkenbaar voor mij. Maar dat de jongere generaties het verkwanselen is al een klacht uit de tijd van Socrates.
Mijn eigen werkhouding ...is vast en zeker niet altijd voorbeeldig geweest weet ik uit eigen ervaring.
Gelukkig had ik nog enkele jaren levenservaring voor me en kreeg ik kansen.
Alle mildheid gewenst. Als goed rolmodel met interesse ga je zeker groei bij haar zien.
Verantwoordelijkheid komt met positie. Maar ik zou zeker wat tips geven ten aanzien van haar begrenzende communicatiestijl, ook dat mag ze leren.
Succes!
Huisarts Niet praktiserend , Boxmeer
Geachte Co,
Bewonderenswaardig dat dit coschap binnen jouw vrije tijd past .
Het lijkt me beter om het bij een andere praktijk te proberen .
A.L. Bartels
Neuroloog, Haren
Ik kan me de ergernis goed voorstellen: dit had ze beter in de vragende vorm kunnen aangeven. In overleg kan er van alles mogelijk zijn, maar later beginnen en eerder weggaan hoeven niet vanzelfsprekend te zijn.
Maar goed dat ze is aangenomen, en hi...er wellicht nog iets over gezegd kan worden. En verder lijkt het me ook een goede plek!