Paul Dinant: Inrichting

Wat de operatiekamer voor de chirurg is, is de spreekkamer voor de psychiater. Het gesprek is de operatie. De psychiater zelf het instrument. Inmiddels heb ik heel wat spreekkamers van binnen gezien. Van spectaculair design tot aftandse gipswandjes. Van stapels papieren tot leren fauteuils in blauwe rook. De kamernood is doorgaans hoog en de aios struint wat af. In de kamer van een collega is het behelpen. Familiefoto’s, beeldjes, spreuken en andere frutsels waarmee ik niet geassocieerd wil worden, probeer ik voordat de dag begint zo vakkundig mogelijk weg te moffelen. Zichtbaar speelgoed vreet aan mijn competenties. Het fenomeen flexplekken? Funest. Maar dat terzijde.

In de zorg is er steeds meer aandacht voor effecten van omgevingsfactoren.
Er wordt zelfs onderzoek naar gedaan. Maar tegen het scherpe observatie-vermogen van patiënten kan niks op. ‘Ongelukje gebeurd?’ vroeg een patiënt, nadat ik op onbekend terrein een stoel onder een tafel vandaan trok. De stoffering van de stoel: vijftig tinten bruin. En toen ik tegen het decor van een dode plant een verhaal afstak over ‘goede zorg’, was het op zijn minst ongeloofwaardig. Het deurknopfenomeen had ik me anders voorgesteld; een gniffelende wachtkamer en ik, voor de deur van ‘mijn’ spreekkamer met de deurklink plotseling in mijn handen.

Maar soms is het verrassend: een moeizaam gesprek neemt ineens een wending als de patiënt kwaad zijn motorjack aantrekt en aanstalten maakt om weg te gaan. Vlak voordat hij naar buiten wil gaan, valt zijn oog op een affiche van een Harley. Naast de deur aan de muur. ‘Eeeej, je bent toffer dan ik dacht’, zegt hij. Hij trekt zijn jas uit en gaat weer zitten.

Paul Dinant, aios psychiatrie