Financiële paradox

Statistieken liegen niet. Afgelopen halfjaar hebben we gegevens bijgehouden van ons doen en laten. Wij wilden weten of het aantal spreekuren, behandelingen op de poliklinische operatiekamer (POK) en operaties gelijk waren verdeeld over de beschikbare dagdelen. Wij, aiossen, voelden ons namelijk toenemend productieslaaf. En er was nog een reden. We wilden ook weten of een aios geld kost, kostenneutraal is of geld oplevert. In 2008 deed organisatieadviesbureau Berenschot op verzoek van de minister een kostprijsonderzoek om diezelfde vraag te beantwoorden.

Uit onze tellingen bleek dat wij een op de drie spreekuren zonder staflid draaiden. Dit waren de zogenaamde wondjespoli’s. Om uit deze cijferbrij conclusies te trekken over de kosten en de baten van aiossen, was echter niet haalbaar.

Op basis van andere cijfers bleek ons gevoel een polislaaf te zijn overigens niet geheel juist, helaas. Wekelijks besteden we een dagdeel zonder staflid aan POK’jes, waarbij gemiddeld acht patiënten worden geopereerd. Per patiënt wordt gemiddeld 150 euro aan honorarium gedeclareerd. Per maand declareert mijn baas dus 4800 euro bij de verzekeraar. Jaarlijks is dit ongeveer 57.600 euro.

We kwamen met onze registratie uiteraard niet tot een volledig inzichtelijke kostenbatenanalyse. Het was misschien ook wel een beetje arrogant van ons om te denken dat wij er wel in zouden slagen terwijl het gerenommeerde Berenschot in november 2008 de conclusie moest trekken dat het die vraag niet kon beantwoorden. De toenmalige minister Ab Klink vond dit onacceptabel.

Jaarlijks kostte een aios de belastingbetaler gemiddeld 130.000 euro. Zal ik voorstellen om een volledige dag per week kleine verrichtingen te doen en niet met vakantie te gaan? Dan kost ik de belastingbetaler niets en nemen ook de wachtlijsten nog af.

Bram Akkers, aios

Klik hier voor alle bijdragen van de column Veldwerk.