Dreiging

Onlangs sprak ik de collega’s in een van onze verpleeghuizen met kleinschalig wonen voor kwetsbare ouderen. Prachtig, leerzaam, dit gesprek laat mij niet los. De onvoorwaardelijke liefde voor de bewoners, voor het vak en hun beroepsgenoten klinkt nog steeds door. 21 jaar ervaring, 30 jaar, 8 jaar en 2,5 jaar. Ze wonen om de hoek, ze houden van het huis, het dorp en de zorg.

Dit is hun leven, stralen zij uit. In elk woord ervaar ik toewijding voor de mensen die ze verzorgen. Als zorgassistent in de woonkamer, als kwaliteitsverpleegkundige, locatiemanager, leerling en keukenmedewerker.

Toch gebeurde er iets in dat gesprek. Opeens viel het woord ‘dreiging’. En iedereen knikte. Door alle veranderingen in de samenleving en doordat mensen met een grotere zorgvraag langer geacht worden thuis te blijven wonen, komen nieuwe bewoners pas bij ons als ze heel veel zorg nodig hebben. En die verandering gaat steeds sneller.

Dreiging betekent dat nu ook bewoners met zware, bijna psychiatrische vragen bij ons komen wonen. Soms kan een van hen ongewild dreigend, agressief, overkomen richting de collega’s. Hebben de collega’s daarvoor gekozen toen ze begonnen in de ouderenzorg? Nee. Dit is de andere, onbenoemde kant van het beleid van langer thuis. De bewoners in het verpleeghuis hebben een zeer grote zorgvraag wat een andere en zwaardere invulling van het werk betekent.

Dit is de andere kant van het beleid van langer thuis

Toch pakken zij deze verandering op. Elke dag. Met dezelfde liefde. Dat voel ik. Voor ons als management betekent dit dat we de collega’s beter moeten ondersteunen, bijscholen, vitaliseren en begeleiden.

In het gesprek gebeurde ook iets anders. Zodra het over hun mooiste momenten ging, lichtten de ogen op over de onvergetelijke gebeurtenissen met bewoners. Soms van 21 jaar geleden. Vandaag zie ik die ogen nog. Vol enthousiasme en bezieling. Wegen zulke onuitwisbaar prettige momenten op tegen de dreiging waaraan dit geweldige vak blootstaat? Nog wel. Dan moeten wij allen dit kwetsbare evenwicht wel willen bewaren. En dat begint door als samenleving bespreekbaar te maken dat dit ook bestaat.