Dilemma verzekerd

Anamnese, onderzoek, werkhypothese en beleid. Hun samenhang is een zeker fundament onder het gebouw der geneeskunst. Dacht ik. Maar neem nu patiënt X. 

Ze is onverzekerd. Opgenomen met een pancreatitis. Eens had ze een woning en een baan, nu is ze dakloos en verslaafd. En ernstig ziek. Ze houdt zich allerminst aan de afdelingsregels. Ze spuit heroïne onder de dekens. ‘Tegen de pijn’, bezweert ze me. Een sigaret in haar mond, de zuurstofslang in haar neus. Ze maakt op zijn zachtst gezegd geen vrienden op de afdeling.

Om te beoordelen of mevrouw X niet ‘een beetje psychodinges’ of ‘heel erg psychiatrisch’ is, komt de psychiatrie in consult. Het overleg met haar zaalarts mondt uit in een junior-ethiekbespreking: de zaalarts laat doorschemeren niet te veel te willen doen voor deze onverzekerde, verslaafde patiënt.

Aanvankelijk ben ik het fundamenteel oneens met hem. Maar het gesprek zet me aan het denken. Hoe ver gaan we in de diagnostische work-up met ook hiv en tbc – laag – in de DD? Kunnen we medepatiënten en personeel aan deze hoestende vrouw blootstellen? Wat doen we met de mogelijk positieve uitkomsten? En het feit dat de geschatte therapietrouw nihil is? Willen we het allemaal wel weten?

De kwestie houdt me bezig: waarom zijn we precies terughoudend? Omdat ze onverzekerd is? Omdat ze verslaafd is? Omdat ze tot last is? Ik adviseer wél hiv- en tbc-screening. De vraag of ik hieraan goed heb gedaan, spookt nog enkele dagen door mijn hoofd. Zou er een juiste beslissing zijn?

Paul Dinant, aios psychiatrie

• Meer columns van Paul Dinant
• Meer Veldwerk-columns