Angstcultuur

Op de ic van het VUmc heerst een ‘angstcultuur’, meldt een ‘klokkenluider’. Intensivisten gaan hun eigen gang, volgens allerlei ingewijden die anoniem wensen te blijven, en luisteren niet naar adviezen van chirurgen en consulenten. Patiënten zouden daardoor gevaar lopen. Een 65-jarige man overlijdt, een longchirurg die dit bij de inspectie meldt wordt op non-actief

gesteld. Het hoofd van de ic zou een ‘dictator’ zijn die geen tegenspraak duldt. Volgens een vaatchirurg is het echter allemaal opgeblazen: het hoofd van de ic is gewoon ‘te groot’ geworden, en er zijn jaloerse mensen die hem een loer willen draaien.

Dit bericht, medio december in de landelijke media, roept verschillende beelden en associaties bij me op. Bij het Centraal Orgaan opvang asielzoekers heerste ook een ‘angstcultuur’. De burgemeester van Schiedam was een ‘dictator’, door anonieme klokkenluiders beschuldigd van zelfverrijking en nepotisme. Zouden op de parkeerplaats van het VUmc ook gouden Mercedessen staan? Voldoen de loonstrookjes wel aan de balkenendenorm? Het gegrom op de apenrots van grote ego’s is herkenbaar voor iedereen die wel eens groepen dokters bij elkaar heeft gezien die door elkaar heen luisteren over onderwerpen als geld, expertise of management.

Wat er ook precies aan de hand is, en wie er zich nu het meest als ‘dictator’ gedraagt, als de inspectie en de pers zich gaan bemoeien met ruziënde dokters is de kwaliteit van de zorg in het geding. Terwijl uit onderzoek duidelijk blijkt dat als dokters samen, en samen met de verpleging, dagelijks doelen stellen voor de behandeling van ic-patiënten, de uitkomsten van die patiënten beter zijn.

Samenwerking dus. Het is een competentie die we aan onze aiossen willen en moeten overdragen. Dan moeten we zelf wel het goede voorbeeld geven. Hoe moeilijk kan dat zijn?

Paul Brand, kinderarts

Meer bijdragen van de rubriek Veldwerk