Zwarte piste zonder zicht

Ik sta bovenaan de piste in een skigebied dat ik niet ken. De lucht is wit en de sneeuw ook. ‘Dit vind ik echt geen mooie sneeuw hoor’, zeg ik tegen een vriend. ‘De piste begint ook daar’, zegt hij en wijst tien meter verderop. Ik beweeg terug naar de piste. Diepte zien behoort vandaag niet tot de mogelijkheden. Een verstandig mens zou nu zeggen: ‘Hier had je niet aan moeten beginnen’, maar teruggaan is geen optie meer. De sneeuw staat tot aan mijn knieën en mijn ski’s zijn bedoeld om te racen, maar racen nu kruislings de diepte in en ik val om. Terwijl ik wat tegen de sneeuw schreeuw, kijkt de snowboardende vriend me vanaf een paar meter verderop rustig aan.

Dan denk ik aan twee jaar geleden, toen ik me in een vergelijkbare situatie bevond. Ik zie gelijkenissen tussen de piste en mijn werk. In opleiding zijn is net als skiën door diepe sneeuw. Je moet achterover gaan hangen en voldoende snelheid maken. Als je te veel nadenkt over welk pad je gaat uitstippelen, ga je trager. Je blijft steken in de sneeuw en komt niet meer vooruit. Je verkrampt. De kunst is om op de sneeuw te blijven en te blijven gaan. Erop vertrouwen dat je echt wel kunt wat je moet doen. Je route meter per meter bekijken en niet meteen op het eindpunt focussen. Daar kom je namelijk vanzelf, zolang je meters blijft maken. En de juiste mensen naast je hebt staan. Zodat je daarna met voldoening kunt terugkijken op het spoor dat je hebt afgelegd.

Ik hijs me op uit het pak sneeuw. Ik probeer niet na te denken over de lengte van de piste, want die is niet te overzien. Ik kijk per bocht. Voor we het weten staan we beneden.