Zwanger van de trap gevallen en toch blij

Het is donderdagmiddag in het AZP en het regent hoogenergetische trauma’s. Tussen alle vochtlijsten en labafnames door zie ik een vrouw tegenover me in een rolstoel. Ze is zwanger en viel van de trap door een ongelukkige misstap. Haar enkel doet ontzettend pijn en staat in een onnatuurlijke stand. De helft van haar voortanden is afgebroken, sommige tanden zitten los. Toch is ze blij. Ze heeft de val opgevangen met haar aangezicht en haar buik kunnen beschermen.

Het enige wat voor haar telt is de toestand van de baby. Ik leg haar uit dat we haar gaan opnemen ter observatie. We maken een echo en houden de hartslag in de gaten. Na 24 uur kan ze waarschijnlijk weer naar huis. Een week later kan ze op de poli komen van de kaakchirurg, maar ik ben bang dat haar glimlach niet meer de oude zal worden. Tandheelkundige zorg is duur en ze heeft überhaupt niet eens een zorgverzekering.

Haar onbaatzuchtigheid raakt me. Ze eist niet. Ze heeft geen onrealistische verwachtingen van het leven. Ze neemt de situatie zoals die is. Ze wijst me waar ik het makkelijkste bloed kan afnemen en accepteert de zorg die ik lever. Tot mijn spijt leg ik haar op een bed zonder laken; die zijn op. Ze vindt het allemaal prima. Ik schaam me dat ik opgelucht ben wanneer ze deze suboptimale situatie accepteert.

Maanden later komt een vrouw op de Spoedeisende Hulp met haar dochtertje van drie maanden. Het kind heeft koorts, maar doet het gelukkig goed. Trots glimlacht moeder haar kapotte tanden bloot.