Facultatieve armoede

De verpleegkundigen drommen bij elkaar. Het is 7 uur ’s ochtends, het team is klaar met de nachtdienst en wordt afgelost door collega’s van de ochtend. Ze spreken hun ongenoegen uit over de gebrekkige salariëring van de afgelopen tijd. Suriname gaat economisch met de dag verder achteruit en dat heeft zijn weerslag op het dagelijks leven.

Nu de vrijdag voor een lang weekend het salaris op één bank nog niet is gestort, betekent dat voor sommigen de komende dagen weer een struggle. Zeker voor alleenstaanden met kinderen. Ze vragen zich af wat ze zullen doen: staken? Niet meer komen, en dan? Wat heeft het allemaal voor zin? Een verpleegkundige kijkt mij aan: ‘Wat doet ú hier nog dokter De Jong?’ In haar lachje hoor ik de bekende vraag doorklinken ‘Heeft u al een Surinaamse man gevonden?’, maar ze spreekt het niet uit. Ook anderen richten zich oprecht nieuwsgierig tot mij. ‘Lukt het met dit salaris? Krijgt u een lokaal salaris of uit Nederland?’ Ik leg uit dat ik inderdaad hetzelfde salaris krijg als mijn Surinaamse collega’s. Let wel: een basisarts verdient tweeënhalf keer zoveel als een verpleegkundige. Naast het werk op de SEH werken mijn collega-artsen vaak ook als huisarts, wat beter betaalt. De verpleegkundigen hebben vaak nog meer bijbanen: de een rijdt taxi, de ander werkt bij een private zorginstelling of in de logistiek.

Ik vertel de verpleegkundigen dat ik tijdens mijn eerste baan op de SEH in Nederland heb kunnen sparen en daar nog steeds op teer. Het geld dat mijn ouders voor me hebben gespaard nog daargelaten. Het maakt mijn leven maar al te makkelijk. Ze kijken me aan alsof ik gek ben. ‘Dus u loopt geen stage?’ Ze kunnen niet begrijpen dat ik mezelf vrijwillig in deze economische ellende begeef. Daar moeten wel zwaarwegende redenen voor zijn, zoals de liefde.

Eén verpleegkundige loopt met me mee. Ik leg uit dat ik het werk oprecht heel leuk vind en mijn dagelijks leven in Suriname enorm waardeer. Ze snapt het wel. Ook zij heeft een financieel stabielere situatie aangezien haar partner voldoende verdient. We leven mee met de collega’s die elke dag moeten kijken hoe ze rondkomen. Dit is pas echt privilege, denk ik. In alle vrijheid kunnen kiezen voor een laag salaris, in het vertrouwen dat ik goedbetaalde alternatieven heb. Exitus patet. Wat een luxe.