‘Wij starten nooit voor 10 uur’

Als Nederlandse dokter ben ik gewend om duidelijk te zijn naar patiënten, collega’s en al het ondersteunend ziekenhuispersoneel. Hier in Dubai met de zeer diverse bevolkingsopbouw uit 160 verschillende landen, liggen mogelijke spraak- en taalverwarring gemakkelijk op de loer. Toch is mij opgevallen dat men hier duidelijke communicatie vermijdt en liever abstract en vaag blijft. Zelfs bij grote (overheids)organisaties zijn websites dikwijls onduidelijk, kloppen data niet, en werken opgegeven e-mailadressen en telefoonnummers niet. En afspraak is niet altijd afspraak.

Zo moest mijn zoontje een tandextractie en wortelkanaalbehandeling ondergaan bij een collega op de afdeling orthodontie van ons ziekenhuis. De behandeling staat gepland om negen uur in de ochtend en we komen braaf op tijd tien minuten te vroeg aan. Het is een drukke boel in het ziekenhuis, maar bij deze afdeling is alles leeg; geen verplegend personeel, geen administratie, niemand. Naast me staan een paar couriers van de farmaceuten ongeduldig te wachten om hun pakketjes met medicatie af te kunnen laten tekenen. Twintig minuten later is er nog steeds niemand, en ik vraag aan een voorbij sloffende verpleegkundige waar iedereen is. ‘Oh, die komen straks, inshallah’ en zonder te stoppen sloft ze door.

Nog tien minuten later komen eindelijk de administratieve staf en de verpleegkundigen binnendruppelen. Ik vraag waar de orthodontist is voor onze behandeling, de dame achter balie kijkt me glazig aan en zegt ‘wij starten nooit voor tien uur’. Enigszins ongeduldig zeg ik ‘Mijn afspraak voor een behandeling staat om negen uur gepland. Ik ben een collega en werk ook in dit ziekenhuis, en weet dat elke afdeling zelfs verplicht is om uiterlijk negen uur volledig operationeel te zijn. Dus vertel geen onzin’. Verschrikt kijkt ze me aan, ‘o, ja, sorry dokter’, en gaat direct de orthodontist bellen, ‘hij is onderweg, en heeft autopech’ claimt ze. Maar als hij 10 minuten later heel relaxed met een Starbucks-koffie en -ontbijt binnen komt wandelen, ziet hij er niet uit als een gehaaste man met recente autopech. Zonder zich te verontschuldigen voor de enorme vertraging gebaart hij ons om mee te komen.

Mijn zoontje van 6 is ondertussen bloednerveus en neemt plaats in de stoel. De orthodontist wil direct aan de slag, zonder enige uitleg aan mij wat er gaat gebeuren. ‘Kunt u even vertellen wat u gaat doen?’ vraag ik. Gepikeerd zegt hij ‘Ik weet heus wel wat ik doe, en waarom is uw man er niet, dan kan ik het hem wel uitleggen.’ Dit zijn de momenten waarop je merkt hoe traditioneel er nog gedacht wordt, en je geduld op de proef wordt gesteld. Pas als ik vermeld dat ik een collega-dokter ben, bindt hij een beetje in, maar hij blijft vaag en onduidelijk over wat zijn plan van aanpak is. Stoïcijns gaat hij aan de slag. Als hij klaar is, sneert hij ‘je hebt geluk, want wij beginnen nooit voor tien uur, de vervolgafspraak moet je niet zo vroeg plannen’. Verbijsterd door zijn reactie sta ik daar bij de orthodontist, met een mond vol tanden.