Wees een beetje lief voor uw post-partumcollega

De eerste keer dat ik beviel was midden in de covidpandemie. Ondanks dat ik de wind in de rug had – ik was immers jong, gezond en had een goede zwangerschap gehad – werd ik overreden door een vrachtwagen. Ik wilde de bevalling vooraf graag als iets fysiologisch zien. Immers, een bevalling is geen medisch noodgeval maar een natuurlijk proces. ‘De natuur is mild’, roep ik binnen het ziekenhuis ook vaak. Dat kwam me duur te staan. Als ik in de rimboe was bevallen, waren mijn kind en ik allebei dood geweest.

Na vijf dagen ziekenhuis mochten we eindelijk naar huis. Van een kraamweek was weinig meer over. Van mijzelf trouwens ook niet. Mijn lijf had me totaal in de steek gelaten. Voor het eerst kon ik een kleine glimp opvangen van wat mijn patiënten ervaren: het vertrouwen in mijn lijf was weg. Door de flinke nabloeding kwam de borstvoeding die ik zo graag wilde geven niet op gang. Daar lag ik dan: 3 punten hemoglobine armer en met een blaaskatheter in mijn eigen bed, elke twee uur aan een zuigend kolfapparaat voor 1 milliliter melk.

De borstvoeding kwam uiteindelijk nooit goed op gang en onze zoon kreeg achteraf gezien onvoldoende voeding binnen. Uren heeft hij gekrijst van de honger en ik huilde mee. Na zes weken kwam het ultieme dieptepunt maar bleek kunstvoeding de reddende engel. Nadien krabbelde ik op. Na drie maanden kon ik het viaduct zonder afstappen weer op fietsen. Een overwinning! Maar als de consultatiebureauarts me screende op een postnatale depressie, betrapte ik mezelf steeds op een leugen. Ik liet niet genoeg blijken dat de roze wolk eigenlijk donkergrijs was.

De dag voordat ik weer ging werken kon ik alleen maar huilen. Ik was nog niet zo ver. Maar het moest. Het toeval wilde dat ik na mijn zwangerschapsverlof de overstap naar het academische ziekenhuis maakte. Ik kwam in een nieuw ziekenhuis terecht met nieuwe collega’s waar niemand wist dat ik net een kind had gekregen. De grootste verandering van mijn leven leek nooit gebeurd.

Dus sleepte ik mezelf, inclusief de maar liefst 18 zwangerschapskilo’s die nog over waren, de afdeling Oncologie op. Het eerste slechtnieuwsgesprek – wat me normaliter zo gemakkelijk afgaat – was een ramp. Mijn emoties lagen te dicht aan de oppervlakte.

Het duurde een jaar voordat de grijze wolk en de 18 kilo’s waren verdwenen. Het duurde twee jaar voordat ik opnieuw zwanger durfde te zijn. Maar, tijdens het tikken van deze woorden leidt het zoemen van het kolfapparaat me nauwelijks meer af. Vijf maanden borstvoeding voelen als een enorme overwinning. Toch ben ik wederom echt nog niet mezelf. De nachten bestaan uit blokjes van maximaal drie uur slaap per keer, ik heb de concentratie van een goudvis en mijn geheugen laat me constant in de steek. Dat de bank mijn pinpas heeft laten blokkeren vanwege het steeds foutief invoeren van mijn pincode is slechts één van de vele voorbeelden.

Dit is geen honger naar medeleven. Integendeel; ik prijs mezelf elke dag gelukkig met twee prachtige en gezonde kinderen. Dit is slechts een herinnering aan de ongetwijfeld vele collega’s om u heen die afgelopen jaar ouders zijn geworden. Loop eens langs met een kopje koffie: ze kunnen het gebruiken!