Waarom kom je bij mij?

Hij zit weer tegenover me. In eerste instantie met een vervelend hoestje dat maar niet over wilde gaan. Geduid als postverkoudheidsklachten bij een normaal CRP en geen afwijkingen op de X-thorax. Er waren ook geen alarmsignalen. Hij viel niet af. Er was geen sprake van hemoptoë. Over zijn rookgedrag hadden we het al diverse keren gehad. Het hoesten ging niet over.

De longfunctie was duidelijk: COPD. Dusdanig dat ik er vrij weinig mee kon en hem doorstuurde naar de longarts. Een tijdje zag ik hem niet. Immers onder behandeling van de longarts. De laatste tijd zie ik hem weer steeds vaker. De ‘r’ zit in de maand. Hij hoest en proest wat af. En is frequent benauwd. Iedere keer weer stuur ik hem terug naar de longarts. Die behandeling is niet afgesloten. Waarom belt hij niet direct naar de longarts? Als de assistente me weer een vraag over hem stelt hoor ik mezelf zelfs zeggen: ‘dit is een taak voor de longarts’.

Ik stuurde haar met pijn op de borst en vegetatieve klachten met spoed naar de cardioloog. Ze bleek een myocard infarct te hebben. Inmiddels maakt ze het goed en is ze ingesteld op een hele batterij aan medicamenten. Uiteraard inclusief de geliefde cholesterolremmer. Ze is nog steeds onder behandeling van de cardioloog. Deze neemt ook het cardiovasculair risicomanagement voor haar rekening. Ze heeft diverse cholesterolverlagers geprobeerd. Helaas is ze nog steeds niet vooruit te branden. Terwijl ze dit zo graag zou willen en ook kan gebruiken.Inmiddels heeft ze de boodschap gekregen: ‘leer er maar mee leven, er zijn geen andere opties’. Nu zit ze tegenover mij. Ze vertelt over de spierpijn. De hele batterij aan medicamenten. De onpersoonlijke benadering. Ik luister en verduidelijk de noodzaak van de medicijnen. Zonder waardeoordeel over collega’s vertel ik haar bij onvrede dit met de cardioloog zelf te bespreken. Ik hoor het mezelf dit keer denken: ‘Waarom kom je naar mij, dit hoort bij de cardioloog?’

Hij heeft al tig blaasontstekingen gehad. We zijn samen ten einde raad dus besluit ik hem naar de uroloog te verwijzen. Daar volgt een operatie en een tijdje lijkt het goed te gaan. Zes weken na de operatie levert hij een urine bij mij in. ‘Het voelt weer als een blaasontsteking, kan je die even voor me nakijken?’ Ik begin nog net niet te zuchten. Een urine nakijken is geen moeite, maar dit hoort echt bij de uroloog. Ik kan vrij weinig met die uitslag. Ik besluit uiteindelijk toch de urine na te kijken en hem met de uitslag terug naar de uroloog te verwijzen. Weer dat interne stemmetje: ‘Waarom kom je naar mij, dit hoort bij de uroloog?’

Je hebt een neurologische aandoening waardoor je (tijdelijk) geen auto meer mag rijden. De neuroloog heeft dit uitgebreid met je besproken. Althans, zo vermeldt de brief. De assistente verzoekt mij om je toch even te bellen. Je hebt nog wat vragen over je rijverbod. Ik word helemaal horendol. Waarom wil iedereen mijn mening horen, terwijl ze onder behandeling zijn van de specialist? Ik heb toch niet voor niks doorverwezen? Ik ben niet degene met de adviezen of behandelingen waar ze klachten van hebben gekregen. Waarom moet ik het dan oplossen? Ik besluit je toch te bellen. Jij kunt er ook niks aan doen. Ik probeer mijn eigen frustratie voor mezelf te houden. Nadat jij je verhaal hebt gedaan ontsnapt me toch zuchtend: ‘Meneer Jacobs, ik vind het allemaal heel vervelend voor u en ik vind uw gevoel omtrent het rijverbod zeer invoelbaar. Toch zou ik u willen verzoeken dit met de neuroloog te bespreken’.

Net voordat ik me wil gaan verontschuldigen voor mijn toon, ben je me voor. ‘Ach, dokter. Dat weet ik toch ook wel. Ik wilde gewoon een luisterend oor’. Nu zucht ik om mezelf. Ik wijs hierin niet met vingertjes naar de specialist die meer tijd voor de patiënt zou moeten nemen. Laagdrempeliger terug zou moeten laten komen. Ik wijs met een vingertje naar mezelf. Ik zag of voelde niet dat er enkel een luisterend oor nodig was. En laat dat nou weer net wel mijn taak zijn.