Mama, mag het licht aan op de gang?

Mijn afscheidsreceptie ligt nu twee weken achter me. Het is alsof er een warme stoomwals over me heen is gedenderd. Bijna vierhonderd mensen, kaarten, zelfgemaakte boekjes, bloemen, wijn…het roept een heel palet aan positieve gevoelens op, maar het is en blijft een afscheid. Al die mensen verdwijnen uit mijn leven en delen hun lief en leed voortaan met een ander.

Afscheid nemen is vervlochten met het leven en nu ik in de overgang naar een nieuwe fase zit (de laatste?!) denk ik gek genoeg vooral aan het afscheid nemen van mijn ouders. Je schuift dan op, alsof je ouders niet meer tussen jou en de dood staan, maar dat jij die rol nu overneemt voor jouw kinderen. Ooit kwam dit aan de bar aan de orde tijdens een bijscholing in de sneeuw en iedereen verzonk door alcohol bevorderd in diep gepeins. De volgende dag heb ik dit liedje gemaakt:

Toen moeder in het ziekenhuis werd opgenomen/ Een grijze dag, geen vogel zong/ Er zat een vlekje op haar long/ De trein is toen heel snel op gang gekomen/ en ik, ik krijg de beelden in mijn dromen

Mama, mag het licht aan op de gang
want in het donker ben ik bang
er zit een man onder het bed
en het gordijn bewoog daarnet
ik word wakker met de pijn, dat zij er straks niet meer zal zijn

Toen moeder uit het ziekenhuis
is thuisgekomen
dat broze mensje in de gang
een zachte kus op elke wang
ze heeft er zelf uiteindelijk
voor gekozen
geen chemo meer, maar uitzicht op de rozen

Mama, mag het licht aan op de gang
want in het donker ben ik bang
er zit een man onder het bed en
het gordijn bewoog daarnet en ik word wakker met de pijn
dat zij er snel niet meer zal zijn

Toen moeder naar de hemel is gevlogen
de zon scheen door het open raam
een engel sprak haar zachtjes aan
en heeft haar in zijn armen meegenomen
en ik, ik hoor mijn dochter angstig dromen

Papa, mag het licht aan op de gang
want in het donker ben ik bang
er zit een man onder het bed
en het gordijn bewoog daarnet
ik hou haar vast en voel de pijn
die er eens voor haar om mij zal zijn