Blogs & columns
Blog

Nog nooit over nagedacht

2 reacties

Ik zit op de rand van haar bed in het ziekenhuis, het is een tweepersoonskamer en het is bezoekuur. Haar man is er, en een vriendin. Haar buurvrouw heeft ook wat mensen op bezoek. Ze staat me vriendelijk te woord. In mijn afwezigheid heeft de diagnose op zich laten wachten, het slechte nieuws is nu duidelijk en ze is strijdbaar om er het beste van te maken. Tijdens het gesprek loopt haar man weg. Ik kijk haar vragend aan. Hij is boos, legt ze uit, om de vertraging, om de diagnose, om alles, ik moest hem maar even laten.

Na het gesprek loop ik naar de liften, waar ik haar man zie. Ik loop nog even naar hem toe, ik ken hem niet, hij is geen patiënt bij mij. Hij kijkt me aan en zegt me dat hij op dit moment te boos is om met mij het gesprek aan te gaan. Een beetje overdonderd ga ik weg.

In de behandelperiode daarna houd ik regelmatig contact met haar,  waarbij ik een paar keer naar haar man vraag, en of er nog een gesprek nodig is. Dat is niet het geval, zegt ze, hij heeft wat tijd nodig.

Anderhalf jaar later blijkt dat alle behandelingen toch niet de genezing hebben gebracht waarop gehoopt. Mijn collega bezoekt haar thuis en vraagt me daarna of ik me bewust ben van het feit dat haar man nog steeds boos op mij is. Dat ben ik niet, het is in de laatste contacten ook helemaal niet meer ter sprake gekomen en ik heb daar niet meer over nagedacht. Aangezien ik vanaf dat moment vaker bij haar langs zal gaan, lijkt het mij fijn als we er rustig over zouden praten, zodat de lucht geklaard zou zijn voordat ze echt achteruit zou gaan.

Ik voel me gespannen terwijl ik naar hen toe rijd, weet niet goed wat te verwachten. Met haar heb ik wel goed contact gehad de afgelopen maanden, maar haar man ken ik helemaal niet. Geen idee wat er aan de hand is, en ook wel bezorgd omdat hij deze boosheid al die tijd dus nog gehad heeft. Behoorlijk zenuwachtig sta ik voor de deur. Blijkt ze alleen thuis te zijn, hij is er helemaal niet.

Wat ze me vertelt is dat hij boos is dat ik in het ziekenhuis zo maar ben gaan zitten en van alles gevraagd heb. Dat ik niet even geïnformeerd heb of ze, in aanwezigheid van andere mensen, wel over haar ziekte wil praten. Dat dat, in het kader van de privacy, toch wel aardig is, in plaats van dat ik er zomaar van uitga dat iedereen daar wel over wil praten.

Laat ik daar nou nog nooit over nagedacht hebben. Ik bezoek regelmatig mensen in het ziekenhuis, plof dan altijd op de rand van het bed en vraag hoe het gaat. Tot nu toe lijkt het alsof iedereen dat fijn en prettig vond. Ik heb nooit bedacht dat het zo zou kunnen zijn dat ik mensen daarmee overval, of dat ze het helemaal niet fijn vinden om een en ander vanuit hun bed, op hun kamer, zomaar met mij te bespreken. Dat is echt een eyeopener voor me.

Uiteindelijk heb ik dat op een later moment ook tegen hem kunnen zeggen en is ons contact gedurende de hele verdere begeleiding prima geweest. Maar het heeft me weer even doen stilstaan bij het feit dat je niet altijd goed kunt inschatten hoe je goede bedoelingen toch ongewild een gevoelige snaar kunnen raken.

In het Groene Hart Ziekenhuis hebben patiënten met kanker tegenwoordig de mogelijkheid hun artsen in een speciaal ingerichte ziekenhuiskamer te spreken en niet meer op zaal. Lees meer over dit initiatief >
Meer van Marieke Dijkzeul

ziekenhuizen gespreksvoering arts-patiëntrelatie
  • Marieke Dijkzeul

    Marieke Dijkzeul is huisarts in Apeldoorn en rondde een opleiding tot kaderarts palliatieve zorg af. Zij heeft drie kinderen in de tienerleeftijd.  

Op dit artikel reageren inloggen
Reacties
  • Dirk J van Leeuwen

    mdl arts, Amsterdam

    Geweldig onderwerp. Wat kan het een klus zijn, eerst om de patient te vinden en dan uit te zoeken wie er aan het bed zitten (Ik vraag meestal aan de patient om mij te introduceren en dan in te schatten of die mensen zouden moeten verdwijnen, hoe dat ...beleid te fraseren en niet op de verkeerde tenen te trappen. Dan blijven er nog andere zaken over: Wie zitten er aan het buurbed mee te luisteren ( om maar niet te spreken van hoeveel mensen er wel aan het buurbed zitten met welk lawaai). Is er ergens een stoel te vinden en een plaats waar je rustig een gesprek kan voeren. Sympathiek om op het bed te gaan zitten maar vinden de meeste mensen het niet fijner als je behoorlijk naast het bed kan zitten (ik keer me meestal af van het buurbed). Veel van deze problemen worden al weer veel groter als dokter of patient hardhorend zijn......etc.etc.
    Dank voor de blog!

  • Desiree Hairwassers

    Patient advocate borstkanker en erfelijke aanleg voor borst- en eierstokkanker, Huissen

    Het is zo'n lieve blog. Dat privacy een issue is in ziekenhuizen en wachtkamers, is zonder enige twijfel zo. Het heeft mij altijd verbaasd hoeveel aandacht er gaat naar Veilig Mailen en Veilige Dossiers en hoe schraal die aandacht is voor privacy in ...ziekenhuizen.

    Nu vermoed ik dat deze echtgenoot ook een beetje last heeft van verplaatste woede, om de ziekte van zijn vrouw, de situatie waar hij in zit. Stress, verdriet, onmacht, die maken van zieken geen gezonden met een ziekte en eigenlijk geldt dat voor hun naasten ook.

    Dat je er zo op reflecteert en dat zo met ons deelt, vind ik zo ongelooflijk gaaf.

 

Cookies op Medisch Contact

Medisch Contact vraagt u om cookies te accepteren voor optimale werking van de site, kwaliteitsverbetering door geanonimiseerde analyse van het gebruik van de site en het tonen van relevante advertenties, video’s en andere multimediale inhoud. Meer informatie vindt u in onze privacy- en cookieverklaring.