‘Mijn grootste wens is gezelligheid, niet eenzaam zijn!’

Het is net na sluitingstijd van de praktijk. Ik ben nog bezig om een paar patiënten terug te bellen en de uitslagen en de correspondentie in de medische dossiers te verwerken. Ik hoor iemand met een stok de wachtkamer inlopen en vermoed dat het iemand is die voor de fysiotherapie komt, waarmee we dezelfde wachtkamer delen. De stappen stoppen voor onze balie. Ik hoor iemand mompelend balen en zeggen dat er niemand meer is.

Ik kijk naar mijn to-dolijst en naar de klok. Ik wil mijn dochter graag op tijd naar zwemles brengen. Dit nog overwegend sta ik nagenoeg automatisch op, want wat als die persoon nu een dokter nodig heeft? Ik loop naar de balie en zie daar een dame van rond de 85 jaar staan. Mooi opgemaakt en goedgekleed. Inderdaad met een stok in haar hand. ‘Goedemiddag mevrouw, wat kan ik voor u doen?’, vraag ik.

‘Ik heb een tijdje geleden mijn heup gebroken. Ik heb een operatie gehad en ben nu vandaag voor het eerst naar buiten gekomen. De stok heb ik voor de zekerheid mee dokter’, zegt ze, zich bijna verontschuldigend maar tegelijk met trotse blik dat het haar gelukt is om zelf naar de praktijk te komen.

‘Ik kom zelf de verwijsbrief ophalen. Ik wil in beweging blijven. Maar de assistente is al weg zie ik. Ik kom morgenochtend wel’, zegt ze, zich voorzichtig omdraaiend.

‘Ik haal het voor u op. Geen probleem’, zeg ik glimlachend. Ze is enorm dankbaar. Morgen kan ze al gaan bloedprikken. Ze stopt het formulier in haar tas. Een beetje behelpen, maar erg lief om te zien hoe ze haar zelfstandigheid wil bewaren.

'Hoe gaat het verder met u?’, vraag ik, terwijl ze haar tas dichtdoet. ‘Goed maar eenzaam, dokter. Mijn man is vijf jaar geleden overleden. Ik mis hem nog elke dag. Mijn zoon heeft zijn eigen leven. De vrienden ook. Begrijpelijk’, zegt ze, een traan wegpinkend.

De mooi opgemaakte, goed geklede en haar zelfstandigheid bewarende en bewakende dame lijkt door mijn vraag in een eenzame dame met betraande ogen te zijn veranderd.

‘Wat is uw grootste wens op dit moment?’ Ik weet ook niet waarom ik het vraag. Het is alsof de woorden vanzelf komen. Ik weet niet wat het antwoord zal zijn. Of ze mijn vraag in deze context begrijpt.

‘Mijn grootste wens is gezelligheid. Niet eenzaam zijn!’, zegt ze met een brede glimlach op haar gezicht en een glinstering in haar ogen.

Ze bedankt mij en vertrekt. Het geluid van haar stok dooft langzaam uit terwijl ze door de gang richting de uitgang naar de zonverlichte dag gaat.

Ik loop terug naar mijn kamer en kijk naar mijn to-dolijst. Die is nog even lang. Wel heeft inmiddels het gehaaste gevoel plaatsgemaakt voor een ontspannen gevoel.

Onderweg naar huis moet ik in de heerlijk warme zon achter het autoraam terugdenken aan het gesprek met de eenzame patiënte, die voor heel even hopelijk een vleugje gezelligheid heeft ervaren. Was mijn vraag soms te diep of lagen haar tranen en emoties zo aan de oppervlakte?

Soms ligt compassie voor de ander zo voor de hand. Net voorbij de gehaastheid.

En de zwemles van mijn dochter? Daar was ik mooi op tijd voor.